Δεν κάνω τίποτα, δεν θέλω να κάνω τέχνη. Με έπιασε ένα παράπονο... νιώθω ότι ίσως προσπάθησα περισσότερο από όσο έπρεπε και πως η αξία μου δεν εκτιμήθηκε αναλόγως. Δεν ξέρω τι έχεις στο κεφάλι σου μέσα. Αν έφταιξε το λίγο, αν έφταιξε το πολύ, αν έχω τρελαθεί και νομίζω πως μιλάμε με έναν τρόπο, πως μου μιλάς και πως εμείς έχουμε μιλήσει τόσο πολύ αυτά τα δυο χρόνια όσο δεν έχουν μιλήσει άλλοι κανονικά σε δέκα ζωές. Δε βρίσκω λογική γιατί όμως να γίνεται έτσι, γιατί, γιατί και δεν αντέχω άλλο αυτή την τρέλα που μοιάζει να είναι κάτι που έχω επιλέξει πολύ βαθιά κι έχω προκαλέσει να γίνει έτσι. Κι αυτό πάλι χωρίς να το θέλω, έγινε από μόνο του, ψάχνοντας μια λογική. Τι να σκέφτεσαι, τι να νιώθεις; Ποια ματαιότητα μας κρατά ακίνητους και φυλακισμένους μέσα της. Γιατί μιλώ για το εμείς και τρέμω και δεν ξέρω από τι τρέμω. 

Η υγεία μου δεν είναι και πολύ καλά, δεν έχω συνέλθει. Και χωρίς υγεία δε μπορώ να ονειρευτώ. Έχω ανάγκη από αγάπη. Νιώθω πολύ άσκημα που είμαι στην αδύναμη θέση να έχω ανάγκη από αγάπη, από πολύ αγάπη χωρίς να έχω κάτι να δώσω τώρα της προκοπής. Κάθε φορά που η υγεία μου περνάει μια σοβαρή περιπέτεια νιώθω έτσι, σαν ντροπή και τα κάνω όλα μπουρδέλο.