Θα σου κλείσω το στόμα με χίλια φιλιά

Μεγάλωσα μα ακόμα τις περισσότερες φορές λειτουργώ παρορμητικά και χάνω το δίκιο μου.  Ιστορικά μπορεί να έχω μια άποψη, μα για το τώρα δεν έχω στα χέρια μου κάτι. Συνεχίζω να μη το ψάχνω με σκοπό να το τακτοποιήσω. Δεν ρώτησα ποτέ κανέναν να του πω κοίτα αυτό κοίτα και το άλλο, τι συμπέρασμα βγάζεις. Δεν μίλησα στην πραγματικότητα ποτέ σε κανέναν με λογική γι’ αυτό που περνάω μαζί σου. Είναι μια λογοτεχνική καψούρα δικιά μου, εσύ δεν είχες καμία σχέση με αυτό, αυτό το ήξερε ο Κώστας που τα λέγαμε κάθε μέρα. Ύστερα μεθούσα και φλέρταρα και προσπαθούσα να εκτονώνω τον ερωτισμό μου ρεαλιστικά με ανθρώπους που τελικά δεν τους έδωσα καμία ευκαιρία γιατί απλά η θέση μέσα μου ήταν καλυμμένη, με έναν τρόπο που ούτε κι εγώ καταλάβαινα. Οι άλλοι δυο τρεις πολύ κοντινοί μου ‘ξέραν πως εγώ σε θαύμαζα λογοτεχνικά και σαν γυναίκα φυσικά, μια γυναίκα όμως που δεν είναι σαν εμένα, στις ερωτικές προτιμήσεις εννοώ, και πως δεν είχα καμία ελπίδα πέρα από την πολύτιμη φιλία της, αυτό και τίποτε άλλο. Πάντα υπήρχε κάποιο πρόσωπο και κάποια μνήμη ή όραμα στην ζωή σου που να μου το επιβεβαιώνει και να στηρίζει αυτή την τραγική οπτική. Ακόμα και σήμερα δεν έχει αλλάξει κάτι σε αυτό. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι δεν μπορώ να μιλώ σε κανέναν πια παρά μόνο στον γιατρό, κάτι που πολύ το έχω αποφύγει κιόλας γιατί… γιατί τα γεγονότα διαμόρφωσαν μια λογική απαγορευτική. Βέβαια δεν είναι αυτό το μόνο αδιέξοδο στην ζωή μου. Δείχνει να έχω μια έφεση στις παρόδους και στις παρωδίες τους. Ευτυχώς μου έχουν μείνει ακόμα αδέσποτες κάποιες μικρές συγκινήσεις και κάποιοι στόχοι που θα μπορούσαν να υπάρξουν και έξω από εσένα. Όχι, τον έρωτα δεν θέλω ή δεν μπορώ κάπου αλλού να τον ψάξω. Μ’ αρέσουνε σήμερα άλλα τρία πρόσωπα, θηλυκά, αλλά θα τα έλεγα δύο ουδέτερου και ένα θηλυκού γένους. Το ένα μ’ αρέσει τόσο εγκεφαλικά που ξεγελιέμαι, αλλά εγώ δε μπορώ να το ξεγελάσω γιατί φροντίζω να είμαι ειλικρινής και να λέω με τον δικό μου πάντα προστατευτικό προς εσένα τρόπο για το τι μου συμβαίνει. Τα άλλα δύο είναι ένα δεκαεφτάχρονο αγορικόριτσο που μου προκαλεί εκρίσεις και μια σαρανταπεντάρα δικηγόρος που μου πυροδοτεί όλες  τις διαστροφές μου. Αλλά πέρα από την πλάκα δεν εμβαθύνω και δεν προχωρώ γιατί δεν θέλω να μάθουν κι εδώ τη ζημιά -από εσένα- έχω πάθει. Θα μπορούσα να μη μιλήσω, όπως δεν μίλησα τότε που είπα πως έχω πεθάνει και γύρισα σαν τον ελέφαντα στον γενέθλιο τόπο μου να θαφτώ. Όμως δεν έχει κανένα νόημα να δώσω το κορμί μου κάπου χωρίς ψυχή, όσο κι αν το βλέπω πως κάπως πρέπει να ξεκαυλώσω γιατί θα τρελαθώ ή θα νεκρώσω. Συνεχίζει όμως κι αυτό, το ξεκαύλωμα δηλαδή, να μην είναι το κύριο θέμα μου, αλλά η πνευματική ερωτική επαφή. Αν βρεθεί τρόπος να τακτοποιηθείς μέσα μου σκέφτομαι πως θα μπορώ να μη μιλώ με κανέναν τρόπο γι’ αυτό και κάπως «φυσιολογικά» να συνεχίσω να υπάρχω. Το κύριο θέμα μου θα μπορούσε να μην είναι καν η ερωτική πνευματική επαφή. Να είναι να βρω κάποιον που να υπάρξει για μένα ότι ήταν ο Τζέιμς Γκράουερχολτζ για τον Μπάροουζ και να αφιερωθώ στην μεγάλη μου αγάπη, την λογοτεχνία. Ίσως αυτό να είναι ακόμα πιο δύσκολο και να αξίζει περισσότερο τελικά. Όμως, βλέπω πως στο τελευταίο συρτάρι του νου μου αυτό συνυπάρχει με τον πνευματικό μου έρωτα μαζί και το ξεκαύλωμα. Την αλήθεια σου λέω μωρό μου. Για να είμαστε εντάξει..     Πες μου κι εσύ τίποτα..