Κάποτε συγχνοτιστήκαμε πολύ. Νόμισα πως βρήκα μια αγάπη. Την αγάπη την παντοτινή, αυτή που νικάει το κακό, όπως στα παιδικά παραμύθια. Να είμαι πλάι σου και να είσαι πλάι μου ως μια αλήθεια που φωτίζει τον δρόμο και τα σκοτάδια. Ύστερα εξαφανίζεσαι. Δε μπορώ να ξέρω και όλες οι υποθέσεις που μπορεί να υπάρξουν αδυνατούν να μου αντισταθμίσουν την απώλεια. Μου ανοίγουν μια πόρτα στο πουθενά χωρίς τοίχους. Δεν θα ηρεμίσω αν δεν σε δω. Βασικά δεν ξέρω αν γίνεται να ηρεμίσω. Όμως δεν μπορώ να αφήσω έτσι τα πράγματα. Από τον θεό ως την τρέλα κάθε μέρα διανύω γυρεύοντάς σε, να βρω προσανατολισμό. Ότι είναι για σένα να στο δώσω, να ξεμπερδεύουμε. Αν δεν μπόρεσε κάτι τόσο δυνατό να σταθεί στην πραγματικότητα τίποτα δε θα μπορέσει να σταθεί και δεν πρέπει να στενοχωριέμαι για τους ανθρώπους που φεύγουνε από δίπλα μου εξαιτίας του. Μπορεί στο βάθος να είναι και σκέτη η θλίψη που πολεμώ. Η θλίψη για τα ανεπίδοτα αισθήματα, τα χαμένα ιδανικά, τις αγάπες και τα λουλούδια σε μια ζωή που ανατέλει μέσα στα ροζ σύννεφα και τα παντελόνια που τα τιμούν μόνο τα σύννεφα. Στο είπα. Εγώ θα 'ρθω, θα επιστρέφω σαν τον δολοφόνο στον τόπο του εγκλήματος, Ευτυχίας κι αγίας Λαύρας. Κι αν έτσι πάψει ο Έρωτας να με κινεί θα πω ότι είμαι ένα αεροπλάνο χωρίς τουρμπίνες που καταλάθος βγήκε έξω από την ατμόσφαιρα και αιωρείται ακυβέρνιτο έξω στο σύμπαν. Άχρηστα παλιοσίδερα δηλαδή. Δεν μπορώ τίποτα να αποκλείσω. Όταν προσπαθώ να βγω λίγο έξω από τον εαυτό μου οι συνθήκες είναι απαγορευτικές, απάνθρωπες, απογοητευτικές. Σε έχω μέσα μου και δεν θέλω να σε πετάξω εκεί έξω. Έτσι κι αλλιώς δε γίνεται κάτι τέτοιο αφού μου έχεις γίνει κράμα μου πιά κι ας υπάρχουν αφόρητες στιγμές που μετανιώνω. Ήθελα να σε ζεσταίνω και να γελάς. Να σε μετρώ πρώτη. Να πάρω το φιλί μας και να το έχω αιωνιότητα. Να βρω την αιωνιότητα και να την κάνω φιλί μας. Να σε συνοδεύω σε ιστορικές διαδρομές, μέχρι το κέντρο αν θέλεις κάπου να σου κάνω παρέα. Να λέμε ιδέες και να τις συζητάμε νοητά με παγκόσμιες προσωπικότητες. Να σου φτιάχνω και να μου φτιάχνεις σκηνικά. Να αγκαλιαζόμαστε και να ανταλλάζουμε σάλια. Να μιλήσουν οι γλώσσες μας τα πιο κατανοητά ακαταλαβίστηκα. Μπορεί μέσα στην ανθρωπότητα κι ο θεός να είναι θλιμένος. Σίγουρα όμως θα χαρεί όταν βρεθούμε. Εσύ, δε ξέρω .. κι εσύ; Θα χαρείς αγάπη μου;