Όταν δε μ'ακούει ο "θεός" βρίζω. Κάτι ώρες πολύ δύσκολες φτάνω στην ψυχολογία γαμίσι και ξύλο. Έχω θυμό. Δεν ξέρω τι φταίει περισσότερο "αδερφούλα", αλληλεπίδραση είναι κι ενώσεις χημικές. Πάρε τους στίχους και δες τι συμβαίνει πιο μέσα. 

Πολλές οι συμπτώσεις, πάρα πολλές. Βάλε τον κομπάρσο και γκρεμίσου. Όχι εσύ που είσαι ήδη στον γκρεμό, ο "άλλος", ο καινούριος, αυτός που ακόμη γεννιέται κάθε μέρα, για να ταϊστεί το τέρας της δημιουργίας.

 Γιατί τα κριτίρια είναι πεζά και τα πιο όμορφα φτερά εδώ δεν έχουν παρά "διακοσμητική" αξία. Κι όμως από αυτά τα φτερά είμαστε κάτι. Ερωτολόγοι καλλιτέχνες, λογοτέχνες, πες, Ποιηταί. Από αυτά τα φτερά που πετάνε "περιστεράκι" μου. Στον καλπασμό των αλόγων που τα προγγάνε και φσαπ.

 Είναι πολύ αυτό που νιώθω, μου λέει πως είμαι μεγαλύτερη. Κι αν είμαι τελείως τρελή θα το δούμε. Αλλά δεν είμαι. Η κατάσταση είναι μια τρέλα πάντως. Δεν υπάρχει αεροδρόμιο για τόσο μεγάλα φτερά. Ούτε ψαλίδι τέτοιο που να τα ψαλιδίσει.

Ποιός νοιάζεται! Κάνε με μια αγκαλιά τώρα. Πες πως απλά από περιέργια θέλεις να με φιλήσεις.