Γιατί οι λέξεις και οι προτάσεις που αναβοσβήνουν όλη μέρα μένουν μέσα μου και συμπιέζονται μέχρι που διαλύονται, γίνονται ένα πολύχρωμο νεφέλωμα και το ανασαίνω αμίλητα. Το τραβώ βαθιά σαν τσιγάρο βαρύ που με λιώνει.. Είπα είναι ευκαιρία να σε αφήσω στην ησυχία σου. Να πω κι εγώ πως δεν γουστάρω πιά κορίτσια. Ούτε αγόρια ούτε  ούτε ξωτικά και νεράϊδες ούτε τίποτα. Μόνο τη δική μου τρέλα. Τέλος του μήνα θα είμαι εκεί.