Σε τσάκωσα. Κάθομαι μόνη μου και σε τσακώνομαι. Και είναι αστείο γιατί μπορεί να πέφτω έξω με τις σκέψεις μου και το ξέρω. Η  κανονικότητα δεν είναι το φόρτε μου και στην δική μας περίπτωση δεν έχω βρεί ούτε έναν συννειρμό που να παραμένει ακλόνιτος για μια μέρα. Δεν είπα ποτέ ότι δεν κάνω λάθη. Νιώθω όμως ότι δεν με εμπιστεύεσαι και ότι απαξιώνεις, ότι πολεμάς την ίδια την προσπάθειά μου. Κοίτα, εγώ δε θέλω να ζω καμιά Χίμερα με προσανατολισμένη παθολογία. Ούτε και να κλείσω την κινητήριο δύναμή μου σε κανένα κουτί  κουτί κουτάκι γοητευτικό και ξένο. Και δεν μπορώ να στο κάνω λιανά τόσα λιανά να πηδήξεις μέσα στην πισίνα του Σκρούτζ. Δεν είναι επικοινωνία αυτή που έχουμε και υποτήθεται πως προχωρούμε στο τέταρτο και τελευταίο στάδιο, μετά το Ένα, του πλατωνικού κάλλους. Βλακείες. Καψούρα, άχτι, αποθημένο. Αυτή η φωτιά είναι Ήλιος. Το μονοπάτι του Ήλιου. Τρέλα. Δε σταματά. Φταίει για την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή, να το ξέρεις. Να κάνεις κάτι γι'αυτό και την ανθρωπότητα που περιμένει τα ποιήματα από το σμίξιμό μας να ανασάνει .. φυσική δικαιοσύνη. Τέλος, περάσω δεν περάσω από το Ένα, μάλλον το ακουμπήσω δεν το ακουμπήσω, εγώ θα φτάσω στο Κάλλος. Τέλος του μήνα θα είμαι εκεί. Να τελειώνουμε με αυτό το ένα. Άντε μπράβο.