Μελανχολία

 

Βυθίζομαι. Φτάνω το βάθος που η εικόνα με αγκαλιάζει ως μια ερεβώδης ψυχοσυναισθηματική εμπειρία. 

Αν δεν άκουγα τη φωνή που κινεί τις λεπτομέριες του προσώπου σου θα μπορούσα να μεταφέρω το φανταστικό βίωμα στις διαστάσεις, τα στάδια και τους χρόνους μορφοποιητικής ροής της Πανγαίας. Μέσα στην ουράνια αγκαλιά. Και πιο πέρα, όσο πάει μέσα, στο βάθος που το πρόσωπο γεωμετρεί τους δρόμους του στοχασμού μου. Άκου, το βλέπω πεντακάθαρα, δεν είναι μόνο ένα. Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες, στο βρόντο, γιατί, το γενικό γίνεται ειδικό όμως το ειδικό πώς να γίνει γενικό; Το θέμα μας δεν παίρνει από φιλοσοφίες.. 

Δεν μελαγχολώ επειδή νιώθω βιολογικά και εγκεφαλικά μόνη. Μελαγχολώ διότι δεν έχω πετύχει ακόμα τον συνδιασμό, βιολογικά και εγκεφαλικά, στο επίπεδο που το οραματίζομαι όταν λένε πως χάνω την επαφή με το περιβάλλον.

Τώρα, που λέω πως χάθηκε και η δικιά μας "επαφή",  μένουν οι δυνατότες του εγκεφάλου μου χωρίς πεδίο. Και πηνίο. Δεν έχω θέση. Ανάμεσα σε ορθίους σε παίρνω αγκαλιά. Μόνος μου εδώ που εξαντλημένα ξαπλώνω. Αλλά δεν θα είναι έτσι για πολύ και δεν το σκέφτομαι να τα παρατήσω. Εκτός αν σταματήσει η Γη να κατέβω.