ο Πύργος

 

Αγάπη μου,

Είμαι στην τρίτη μέρα της μυσταγωγίας και έχει αρχίσει να μουδιάζει το σώμα μου. Έχω αραιώθει στην ατμόσφαιρα. Το πνεύμα μου όμως έχει γίνει πιο συμπαγές. Αν προσπαθήσω πολύ ίσως σου καταφέρω ένα ευγενικό άγγιγμα. Ή έστω να τρίξω κάποιο φορτισμένο αντικείμενο για να καταλάβεις πως είμαι εκεί, ζωή μου, πως είμαι μαζί σου. 

Παλεύω συχνά με τους δαίμονες. Δεν λέω, έχουν κι αυτοί κάποιες ευαισθησίες κι έναν ρομαντισμό θαυμάσιο. Καμιά φορά μοιάζει με την έσχατη αγάπη. Είναι ένας που τον συμπαθώ πολύ. 

Θέλει να σε κλείσει στον πύργο του να σε έχει. Σφαδάζει που δε μπορεί ούτε δευτερόλεπτο να μη σ' έχει. Σου κυλάει μερικά χάδια σα δάκρυα στα μάγουλα και κλείνει στην γροθιά του τα τρυκιμισμένα μαλλιά σου και σε φιλά σαν ξιράφι γλυκά και σε δαγκώνει με χίλια σφυριά σε λιώνει στον τοίχο με την αλαφιασμένη έκφραση αγαλίασης που έχουμε καθώς ξυπνάμε από εφιάλτη. Τραντάζεται και σ' ανασαίνει σα να ξυπνά και να ξυπνά πάλι και πάλι ατέλειωτα και μαρτυρικά Σισύφια να ξυπνά από τον εφιάλτη-του να μην σε έχει-. 

(Photos by me / που μου λείπεις)