Κάτι πρέπει να κάνουμε. Να κρατηθούμε. Είναι και τα σχέδια μεγαλόπνοα και κινούνται όπως η περιστροφή της Γης που μοιάζει σα να μην γυρίζει αλλά γυρίζει. Είναι πρωί και είμαι στα μεγάλα σχέδια και φαίνεται ο ορίζοντας ατέλειωτος πανάθεμά τον. Διότι πρέπει να κάνω πράγματα μνημειακών διαστάσεων και δαιδαλώδη, να είναι ανάλογα του αισθήματος να είναι ταιριαστά, μη φάω τα μούτρα μου πάλι .. Λόγο προϋποθέσεων .. αχ τί τα θέλουμε όλα αυτά, κανείς δε πρόλαβε να τελειώσει τις δουλειές του πριν πεθάνει. Κι είναι οι ώρες βασανιστηκές, που μέχρι κι ένας εκούσιος θάνατος ,συναισθηματικός έστω ακροτηριασμός δείχνει να είναι μια κάποια λογικότατη λύση. Αρχίζουν να χτυπιούνται τα γιατί να χορεύουν πανκ στο Ζάλογγο. Άντε τώρα να μπω στη θέση σου. Που είσαι τώρα. Τι κάνεις. Πως νιώθεις. Τι να θες . Απλά πράγματα. Γι αυτά που κάνουμε σχέδια δρομολογημένα. Κι όταν κάνουν σχέδια εμείς οι άνθρωποι ο θεός γελά. Ευτυχώς είναι κάτι στιγμές που καταλαβαίνω κι εγώ κάπως το θεϊκό χιούμορ και γελάω τρελά. Είναι πρωί και το πιο λογικό φαίνεται ότι σήμερα είναι μια άλλη μέρα. Παίζει το τραγούδι: δε ζητάω πολλά όλα αυτά που μου λες στο σκοτάδι ... Είπαμε είναι πρωί κι αν θέλω να φτάσω κάπου πρέπει να κάνω τα βήματα. Είναι πρωί και εμείς ακόμα δεν έχουμε συννενοηθεί. Πόσο να πειράζει, βρισκόμαστε μοιραία το βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή