ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΣΚΑΕΙ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

 ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΣΚΑΕΙ ΣΤΟΝ ΒΡΑΧΟ

 

Αυτό που συμβαίνει. Που σε καλώ

της μορφής σου να διαβάσω το μυαλό

Πολεμώντας πρόσωπα να νικήσω 

Αναβοσβήνουν και χάνονται 

μέχρι που μένουμε εσύ και εγώ.

μέχρι που είμαστε Εγώ κι Εσύ.

 

*

 

Σε κοιτώ κι είναι το φως σου ζαλιστικό

σαν το πιο λεπτό μεταλλικό χαρτί

 με χορεύει ξυράφι γλυκό να χάνομαι

 

*

 

Σαν φιλώ το στήθος σου

δε μου έρχεται κανένας στίχος

 

*

 

Χύνονται όλα τα χρώματα που

γίνονται ένα καφέ φωσφόριζε

Και ανεβάζω στροφές και λάμπουν

όλο και περισσότερο ως 

το λευκό της τύφλωσης.

 

*

 

Όπως όταν κοιτώ στα μάτια 

τον καύσωνα στο μεσημεριανό φεγγάρι.

*

Αγάπη μου που μου λείπεις Αγάπη μου