( φωτογραφία: η δική μας )

Ζούμε κουτουλώντας τα κύματα.

Μα μη παρατεντώνεις το σκοινί, Χριστέ μου, άνθρωπος είμαι, δεν είμαι βουβάλι μήτε άγγελος, είμαι άνθρωπος ως πότε θ’ αντέχω; Μια μέρα μπορεί και να σπάσω σου το λέω, ξεχνάς και ζητάς από τον άνθρωπο πιο πολλά κι από τους αγγέλους.

                                                                                                          Ν. Καζαντζάκης  

 

Γιατί είναι που ποθώ τόσο με εσένα να ενωθώ; Είναι που ποθώ να δω μια στιγμή τον εαυτό μου  από τα κομμάτια του ενωμένο. Τα όνειρά μου μες την πραγματικότητα. Και με το πιο μεγάλο το ερωτικό που στώδωσα από παλιά να το φυλάξεις. Κι αυτό έχει γίνει εσύ.   Μες την απόγνωσή που βλέπω ένα όραμα. Σε βλέπω μπροστά μου να σου πιάνω το χέρι κι ύστερα να τρέχουμε    από κάτι μας κυνηγά. Καθώς ψάχνουμε κάπου να κρυφτούμε. Για να δούμε τι είναι αυτό.  Που ονειρεύομαι πως βλέπουμε μαζί ένα έργο τέχνης. Πως το κοιτάμε πολύ έντονα κι ύστερα πλησιάζουμε κι όλο πλησιάζουμε προς αυτό και πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλο. Τα πάντα γύρω μου χωρίζονται στο εμείς το έργο και στα υπόλοιπα. Γίνονται ένα αφηρημένο χρωματιστό σκηνικό που τα σχέδια του είναι τα συναισθήματά μας. Πηγαινοέρχονται εκεί αγαπημένοι μας   άνθρωποι και μας χαιρετάνε.    Όπως πάντα και τώρα γίνεται το ίδιο.     Η ψυχή μου βρίσκει το νόημα κοιτώντας σε. Πλέοντας στα μάτια σου. Το σώμα μου ανοίγεται στον πιο αγριεμένο καιρό.   Από μιαν ανάγκη.   Ζήτημα ζωής ή θανάτου.       Προσεύχομαι να φτάσει.       Να ‘ρθεί να ενωθεί με την ψυχή του     με πίστη     Βλέπω ένα όραμα.    Ξυπνώ από μιάν επίμονη ηλιαχτίδα   και είσαι στην αγκαλιά μου    -!- .   Σε ανασαίνω   σφίγγομαι πάνω σου   τεντώνομαι γύρω σου    χαμογελώ. Σου πιάνω τα μαλλιά και σε γεμίζω φιλιά σα να είσαι εσύ επιτέλους -!- εσύ   όλες οι γάτες μου τόσα χρόνια. Μείνε μαζί μου    στην πολύβουη ερημιά. Να γίνουμε   ένα   ζωντανό   έργο τέχνης.     Όλα τα αφημένα χρώματα τότε γεννούν τα τοπία.   Ομορφαίνουμε τον κόσμο.     Τόσο που τρέμω μην έρθει κανείς ασυνείδητος και ξεριζώσει το άνθος. Όπως η υποχθόνια ζήλεια μου που θέλει να έχει όλες σου τις σκέψεις. Να σκοτώνει άλλες σου μνήμες κι άλλες σου ιδέες και δόξες.                          Συγνώμη αγάπη μου.    Λύγισα  πάλι και ζητώ    να σωθώ       από   το σώμα σου γιατί     αυτό     είναι      το μόνο      που μπορεί να με γιάνει.

Υ.Γ. το Μι με το Ρω το ανάποδο. Όχι   το Ρω με το Μι το ανάποδο.