Συναντηθήκαμε πάλι. Αυτή τη φορά δεν της μίλησα. Χαμογέλασα μόνο και πήγα κι έκατσα στην ακριβώς απέναντι πλευρά μακρυά. Ήθελα να παρατηρήσω αν είναι όντως η κατάλληλη για να συνεχίσει την ιστορία μας όσο θα λείπεις. Εσύ μπορεί να θέλεις να λείπεις για πάρα πολύ καιρό.
Μπορεί να είμαστε ένα πρόσωπο που συνέχιζε μια άλλη ιστορία. Ή να ήμασταν το πρόσωπο που αλλάζοντας συνεχίζει την ιστορία από εκεί που έχει μείνει κάθε φορά.Μετά από λίγο κανείς δε προσέχει αυτή τη διαφορά. Λες και το ξέρουμε από την αρχή. Φροντίζουμε με κόπο να αποπροσωποποιούμε, να χρησιμοποιούμε σύμβολα διαχρονικά. Να το ορίζουμε μέσα μας. Όλο το παιχνίδι είναι να καταφέρουμε να ενσωματώσουμε τα στοιχεία στην ιστορία. Αλίμονο αν ξέρουν οι άλλοι τι είμαστε τελικά. Αν είναι δυνατόν να μην έχουν τίποτα στα χέρια τους δικό μας. Να μπορούμε να τους λέμε, τάχαμου πολύ εμπιστευτικά, ότι είμαστε ακόμα παρθένες.
Ο μικρόκοσμος του κάθε ανθρώπου είναι πολύ μικρός. Κάποιες φορές δε του φτάνει. Μπαίνει μέσα στα κενά των άλλων αλλά εκεί μένει ίδιος κι απαράλλαχτος. Είναι βέβαια και κάποιοι που θέλουν να μοιράζονται τον εαυτό τους. Δεν ξέρω, είναι; Ή μήπως μοιραζόμαστε κενά. Κι αυτοί που θέλουν απλά να τον δείχνουν; Τον εαυτό τους δείχνουν ή αυτόν που θέλουν για εαυτό τους; Αυτό που θέλουν να είναι. Πες μου. Σε ρωτάω;
Η ιστορία θα συνεχίσει. Η γυναίκα που είδα είναι ότι πρέπει. Φαίνεται τελείως στον κόσμο της. Σα να αδιαφορεί ή σα να ντρέπεται τόσο πολύ ώστε να της τρων αιωνίως την σειρά της. Έκανα κι εγώ πως χαζεύω γύρω γύρω και την παρατηρώ. Είναι περιποιημένη, μοιάζει να ασχολήθηκε ώρα με τις λεπτομέρειες πάνω της. Κάθεται παράμερα σε απόσταση από τους άλλους. Μοιάζει όμως πως βαριέται λίγο εδώ και να θέλει απλά να τελειώνει με την διαδικασία που κάνουμε όλοι εδώ για να φύγει. Κάτι μου λέει όμως και πως δε θέλει να γυρίσει εκεί από όπου την περιμένουν, γι’ αυτό και αφήνει συνέχεια να της παίρνουν την σειρά της. Είναι απίθανο το ότι το κάνει για να μου δίνει λίγο περισσότερο χρόνο να την παρατηρώ.
Θέλω να της πιάσω κουβέντα. Να της πω ότι μ' αρέσει να ζω μαζί της. Ότι συνθέτω μια ιστορία που πρωταγωνιστεί. Όμως ορκίστηκα να μην κάνω τα ίδια λάθη. Δε λέγονται αυτά τα πράγματα. Οι άνθρωποι φρικάρουν με κάτι τέτοια, δεν καταλαβαίνουν ότι είναι τα πρόσωπα που συνθέτουν μια ιστορία. Νομίζουν ότι είναι δικιά τους. Ότι είναι τα κλειδιά. Ναι, είναι τα κλειδιά αλλά, είπαμε, αυτές οι ιστορίες γίνονται όπως σε διάρρηξη. Δε πρέπει να μένει πίσω τίποτα ενοχοποιητικό. Γιατί τα κλειδιά έχουν γίνει πια με δακτυλικό αποτύπωμα και οι "εκατόχειρες" είναι επικηρυγμένοι.
Μια μέρα θα της πάω τελειωμένο το έργο. Ακόμα κι αν χρειαστεί σε όλες τις σκηνές να βρίσκω να την ντουμπλάρω. Ξέρεις, είναι και που θα τρελαθώ αν μου πάθει κάτι. Αυτή θέλω να στέκει αγέρωχη, όπως ποζάρει εδώ τώρα μπροστά μου για τους κεντρικούς τίτλους. Κι ένα χορευτικό από αθέατους αλγόριθμους σχηματίζει την ομορφιά της.
Αν με πάρει χαμπάρι τι θα κάνω; Κανείς δεν βλέπει αυτό που βλέπω. Αν καταλάβει πάλι κάτι θα πω χαλάλι. Θα κοιταχτούμε στα μάτια. Της προτείνω να γράψουμε την ιστορία μαζί. Συμφωνεί. Τώρα γίναμε ένας τρίτος χαρακτήρας που μας κάνει τον αφηγητή. Ας το κρατήσουμε καλύτερα έτσι.
( art Digital Blasphemy )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή