Αγαπημένη μου, λατρεμένη μου Φελίτσε ή Λίλυ,
Εύχομαι να είσαι καλά. Μακάρι να αισθάνομαι όπως αισθάνεσαι. Να ήξερα με τι ασχολείσαι αυτό τον καιρό. Να μπορούσα να σε ρωτήσω για τα βιβλία και να σου πω πόσο θα ήθελα να έβλεπα τα καινούρια χειρόγραφα. Αν μαύρισες από τον Ήλιο, αν πηγαίνεις βόλτες. Τι ονειρεύεσαι. Ακόμα και αν αυτός που θέλεις είναι επιτέλους δίπλα σου.
Έτσι όπως τα κάναμε όμως εσύ ούτε με αλσχάιμερ δε πρόκειται να μου ξαναμιλήσεις. Είναι και ότι έχεις ένα συγκεκριμένο πράγμα μες στο κέντρο σου που θα παραμένει αδιάλλακτο σε κάτι που όπως φαίνεται δεν θα με αφήσεις να κρατήσω στα χέρια μου. Πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν θέλεις να συντονιστούμε τουλάχιστον για την ώρα.
Μου φυτρώνεις στο μανίκι όμως. Δε ξέρω πώς να το εξηγήσω, ούτε αυτό ούτε τις μεταξύ μας καταστάσεις. Μου είναι αδύνατο να παραδεχτώ τα πάντα ως συμπτώσεις, να γίνω άθεη. Θεοποιώ το πάθος ως την ανώτερη δύναμη που μου ανοιγοκλείνει δρόμους. Καταφεύγω στο παιδί μέσα μου που του περνάει ο πόνος αμέσως, κοιτάει προς τα ανεξερεύνητα, τα χρώματα, τους χαρούμενους ήχους και τα πολλά φώτα.
Το να προτιμάει κανείς να μένει συναισθηματικά νήπιο, εννοώ να επιμένει να βιώνει τα συναισθήματα όπως στην νηπιακή ηλικία, δεν είναι ανωριμότητα αυτό, ούτε αδυναμία, παρά κάθε άλλο. Αυτή την ισορροπία της πρωτόλειας επιβίωσης δεν θα τη πειράξω ποτέ και για κανέναν λόγο, όσες απογοητεύσεις κι αν έρθουν, όσα καινούρια κι αν χρειαστώ.
Μπορώ να λειτουργώ σαν ενήλικας στις ευθύνες για τα διαδικαστικά των πραγμάτων. Αλλά στη συναισθηματική ζωή, την προσωπική μου, θα αγκαλιάζω το νήπιο εαυτό μου και θα το αφήνω ελεύθερο να παίζει χαριτωμένα. Θα γελώ όταν πέφτει χαζά και κλαίει και πεισμώνει και κάνει ζημιές. Θα του λέω έλα δεν είναι τίποτα να τα μαζέψουμε μόνο, θα τα φτιάξουμε πάλι, έλα πρόσεχε και κοίτα και λίγο που πατάς. Ξέρεις πως είναι, θέλει σταθερότητα και εφευρετικότητα. Για να έρχεται η πιο ωραία στιγμή, το βράδυ, να του πεις μπράβο καρδούλα μου σήμερα ήσουν πολύ καλό παιδί. Ήταν υπέροχα κι αύριο πάλι! Αλλά και τη μέρα που δεν είναι και τόσο καλό παιδί και δεν έχει ωραίο φιλάκι ξέρω τι νιώθουμε.
Όπως νιώθουμε τώρα εμείς. Ξέρω τι νιώθουμε. Νομίζουμε ότι είμαστε κάποιος άλλος. Πολλές φορές γίνεται συγκεκριμένο πρόσωπο αυτός, μα πάντα με αδύναμη ισχύ γιατί είναι από καθαρή ζήλια. Νιώθουμε την πείνα, το σπίτι που είναι ακόμα μακριά. Θέλουμε έναν ευθύ δρόμο μπροστά μας και τον ενήλικα εαυτό μας να φροντίζει για τα διαδικαστικά.
Είναι η ώρα των τεταμένων αισθήσεων. Κυνηγός και σκυλί πρέπει να λειτουργήσουν ως το τέλειο ζευγάρι. Το τουφέκι ρίχνει και το κυνηγόσκυλο τρέχει. Ανιχνευτής αίματος. ( Μάλλον έτσι είναι γιατί τον ολοζώντανο λαγό που σου βρήκα δεν τον βάρεσες. )
Μυστικισμός είναι το νερό και ο ήχος από το πατάγισμα του, η εικόνα του ως λευκή σπινθηροβόλα λάμψη. Στο λευκό φως της επίγνωσης. Η συναίσθηση της ροής . Πες εσύ ένα τώρα. Μπορούμε να τα απλώσουμε όλα μπροστά μας στο τραπέζι. Αφού το κρίνεις απαραίτητο, ας βάλουμε κι ένα ανθοδοχείο στη μέση, αντί για τον έρωτα μπροστά μας.
Όμως με τρελαίνει. Πόσοι γράφουν βιβλία για σένα; Τρείς; Και θες να μη ξέρει κανείς τίποτα και να τους βλέπεις έναν έναν, και κανέναν. Αυτή που λείπει, στο ζαλιστηκό περισσότατο, αυτήν θες; Να τη κάνεις κομματάκια και να τη λιώσεις με τη σφαίρα που μέσα της βαδίζεις και κυλάει μαζί σου. Ψάχνεις τη δική της σφαίρα να συγκρουστείς, σαν υδράργυρος, θες πες;
Εντάξει, βάζω το βάζο πάλι ανάμεσά μας.
Ξέρω ότι είμαστε οι αγκαλιασμένοι σκελετοί που βρέθηκαν κάτω από τη λάβα του Βεζούβιου. Τα αγάλματα που θάφτηκαν αγκαλιά όπως όπως όταν έρχονταν οι βαρβάροι. Πολλές φορές είμαι εδώ κι έξω από τον χρόνο, βαδίζω την άμμο και γίνομαι ένα, το ίδιο μισό, με το κοχύλι στη χούφτα μου. Την ευτυχία μαζί σου ποτέ δεν ξεχνώ. Το πόσο εμείς μαζί. Θέλω να ζούμε μαζί. Εγώ ζω και θα ζω μαζί σου. Να σου δίνω πράγματα που ούτε πάει το μυαλό μας γιατί ακολουθώ ένα νήπιο. Και δεν πρέπει να το χάσω από τα μάτια μου για κανένα λόγο. Πιστεύω, αν με θες, ότι θα με βγάλει σε σένα.
Αλλά όχι δική σου αυτή τη φορά. Όσο κι αν λαχταρώ να δοθώ. Το κατάλαβα ότι αυτό το «δική σου» είναι τεράστιο λάθος. Γιατί εσύ είσαι σαν εμένα, σου τη δίνουν οι ποταπές υποχωρήσεις και ξενερώνεις. Το δόσιμο έχει άλλη σημασία. Αυτή την άλλη εννοούσα αλλά τα έχασα πάλι μπροστά σου. Τώρα έμαθα, δε θα ξαναπάρω από τη μέση το ανθοδοχείο ποτέ. Θα κουβαλάω κι ένα μαζί μου για παν ενδεχόμενο. Με την κρυφή επιθυμία μια μέρα να μου τα σπάσεις όλα στο κεφάλι.
Σ’ αγαπώ απυρόβλητα
Λίλυ ή Φελίτσε
Αλεξάνδρεια 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή