Tο αίμα των ονείρων μας

Είναι ο ειρμός χειρολαβές  

στο χείλος του γκρεμού

αυτές απο πάνω μας γυρνάνε

Άλλες μεγάλες, άλλες μικρές 

κάποιες σιρμάτινες 

κι άλλες καναπές..

Μα όλες, όλες ..  για να βαστίξουμε,

το αίμα των ονείρων μας ρουφάνε

Όταν εκεί πιαστείς 

για να μεταφερθείς,

τι αν είσαι κύριος της στιγμής

,όπου γουστάρουνε σε πάνε

Στη ρίζα του γκρεμού

σε θάβουνε κι ωραία τραγουδάνε

(fotoart P.Aggelidis)

Η κατρακύλα

Κι έτρεξε, να χτίσει τοίχους
Ψηλά, παράθυρα με διπλά και τριπλά τζάμια

Να μην ακούγεται,
Το σιδερένιο σύρσιμο

Η κατρακύλα

Απ' το ξεθεμελίωμα του.

Έφτιαξε τοίχους, γύρω απ' τα μπάζα του

Να τα στεγάσει

Μη τα δει το αστέρι του

Μη κι ακούσουν τα πνεύματα

Το ξεθεμελίωμα του.

Τι τοίχους δηλαδή, απ' τη βιασύνη του,

Τεντόπανα έστησε για προβολές

Στα πέντε σημεία των οριζόντων.

Και μέσα του,

Μ' αυτά τα μπάζα αρχίνισε

Να χτίζει τον Λαβύρινθο.

Κάπως, βρε παιδί μου

Να επιβεβαιωθεί ο ήρωας του.

(Fotoart Γ. Γαϊτης /Η μουσική)

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ - Le Jeu de construction

Ο Άνδρας δραπετεύει, το άλογο του πέφτει,

Η πόρτα δεν μπορεί ν' ανοίξει, τό πουλί

Σιγά ~ τον τάφο του σιγά γι' ανοίχτε! Ξέφτι η

Σιωπή το κάνει να πεθαίνει, να λαλεί

Αλλού. Σ' ένα κλαδί μια πεταλούδα αγρικά

Μέ επιμονή τα λόγια του χειμώνα, κι η

Καρδιά της είν' βαριά, μα το κλαδί απο πίκα

Διπλώθηκε σάν το σκουλίκι παρακεί.

Γιατί θρηνεί το ξεραμένο το άνθος πάλι

Κι οι πασχαλιές γιατί κι αυτές ξανά θρηνούν ;

Γιατί να κλαίνε τα κεχριμπαρένια ρόδα ;

Γιατί να κλαίει η σκέψη που ολοτρύφερη ευώδα ;

Πως ψάχνουμε στο άνθος 'κείνο, που δεν θάλλει,

    Αφού τα κέρδη πιά εδώ δέν μας κινούν ;

-- Τί τί, και τί γιατί και πώς ;

    Γι' αυτό, γι' αυτό, μα και γι' αυτό ακριβώς.

Πωλ Ελυάρ

(fotoart Van Gogh)

Μ' ένα πλονζόν κάτω απ'τη μπλούζα βαστώ την καρδιά μου στη θέση της

Παρακολουθούσαμε τη χορογραφία των άστρων όταν η νέα σελήνη τρύπησε τον ουρανό. 
Το μονοπάτι αυτό οδηγεί στα μαλλιά σου. Τα μαλλιά σου τη μύτη μου 
Κι είμαι το λαγωνικό που σκάβει για τρούφες στις τούφες. 

(fotoart Troy Gua)

Σύνοψις εορτολογίου

..πέρα, στα ταξίδια, μικρές και μεγάλες νοθείες, κεκαρμένα ελιξήρια,
κυβισμός, κομμάτια.. κρεμασμένα στο βεστιάριο.
πάρε 'συ αυτό, εσύ το άλλο, ... να, τώρα θα σας στήσω όλους στην σκηνή με το σκήνωμα, ...και μη τολμήσει κανείς να σκεφτεί πως είναι μόνος!

-Λοιπόν? θα 'ρθεται*?
-Εδώ σας είπα, μη με αφήσετε μόνη, έρχονται αυτοί..
-Θυμάσται? Το απόβαρο στις συγκεκριμένες πτήσεις πάντα θεωρήται λαθραίο.
-Το γνωρίζω, στο δάσος μπαίνεις γυμνός, αλλιώς είσαι εσύ και το δάσος.
...Έρχονται αυτοί!
- Είστε πολλή αστεία δεσποινίς, τόσο αφηρημένη που θα σας τρόμαζε κι ένα μικρό παιδί!
Παρακαλώ, αφήστε τα πράγματά σας, θα τα μοιράσουμε εμείς, είμαστε επαγγελματίες, μην ανησυχήται.
-Η μάσκα σας, ξέρετε, με προβληματίζει κάπως. Σκέφτομαι να τα κάψω καλύτερα ή να τα πάρω στον τάφο μου, μυστικό.
Ξέρετε, η ανυπαρξία είναι το μυστήριο, το να υπάρχει κανείς είναι τόσο απλό! Πας και τρυπώνεις πάνω απ' ταδιάφορα και νομίζεις πως βρήκες χώρο. Έπειτα, αυτά σε γονατίζουν, ξαπλώνεις πάνω τους να ξεκουραστείς και ξάφνου είσαι αγκαλιά τους.
Έρχονται αυτοί..
-Θα 'ρθήται? Ελάτε παρακαλώ, μετά την είσοδο, όπως φαντάζεσται, βγαίνουν βέβαια όλες οι μάσκες. Μα πως κάνεται έτσι για λίγο λευκό χαρτί κι ένα στιλό!
-Έχετε δίκιο, να προλάβαινα τάχα πριν μπω να γράψω ένα ποίημα σε αυτό το χαρτί?
-Τι άλλο να σας πω. Μόνο να σας θυμήσω, έτσι χάσαται και την προηγούμενη πτήση.
- ...θ'αρθώ. Ναι, με αυτό το χαζό χαμόγελο.

(my foto by spitha)

  *μιλάω στον πληθιντικό γράφοντας κατάληξη ρήματος ενικού για να τονίσω πως είναι ένας πληθιντικός ευγενείας όπου με τον τρόπο που προφέρεται θα μπορούσε να ήταν ξεκάθαρα ενικός. παρόμοιες ορθογραφικές ποιήσεις επιχειρώ συχνά, πράγμα για το οποίο θέλω κατανόηση.

δεν έχετε καμία δουλειά με το έργο μου

Απογιομίζω το πηγάδι άμμο

Ως απάνω τα χείλη του 

Εκεί, ρέω, λέω

Ρέω το μέταλλο

Το πιο απαλό χρυσό

Κράμα μου

τί όμορφο!

σαν καθρέπτης

της αρχαίας φυλής μου

 Με την παλάμη τον ακουμπώ

Παίρνει το σχήμα μου

Παίζοντας μ'αυτό

όλο πιο πολύ

Να βυθιστώ

(Foto by me/ Louvre)

μη κερδοσκοπική ευκαιρία

-ή με την δέσμια στη μέση της φωτιάς-


Ελάτε οράματα να με
πάτε σε ένα μέρος
ήσυχο και ζεστό
Αφήστε με, αιθέρα
φυσώ προς τ' άλλο
μισό 
γιατί χάνομαι
Πόσα αδιέξοδα 
σώματα έχω γίνει
Ελάτε στο μέρος κομμ
άτια μου

(foto by spitha)

Θαβώρ

Άφησα το χέρι σου.

Με σήκωνες. Μπουσουλούσα.

Άφησα το χέρι σου, περπατώ,

γεύομαι πτώσεις,

ασταθές τρεχαλητό.

Περπατώ!

Πήγα τη φαντασία μια βόλτα στην αλήθεια,

την έχασα, ούτε καν θυμάμαι

Είχε ένα σκοπό ζωηρό,

μια τρέλα κατάκτησης,

Νοσταλγία 
Περσέπολις, Βαβυλωνία,

την άγνοια του πρώτου έρωτα,

ορμή έφηβης εξερεύνησης

Μελαγχολία και ευφορία.

Σ' ότι αγκαλιάζω αναδύεσαι

Σ' ότι φιλώ μετουσιώνεσαι

ζεστός αιθέρας πλανιέσαι

η πλάνη μου

η πλανισμένη πραγματικότητα

σε μια προκρούστεια ζάλη

Πιλάτιο ξεκαθάρισμα

όταν το στόχαστρο του ποιήματος

είν' ο Σταυρός.

Κέρασμά μου το ξύδι

Τώρα η διαδρομή στο Θαβώρ

Αφήνεις το χέρι μου 

κι εγώ περπατάω 

προς το Θαβώρ.

Ο Νείλος, η Αλεξάνδρεια, μεσοράχι

μιας γραφής γεμάτης αφτιά

χείλη, χορούς τελετουργικούς

Έρω και Ξέρω...
Tη Νύχτα των εξομολογήσεων
Η καυτή παλάμη που

σημαδεύει το στέρνο μου. 

  

(fotoart Jerry Uelsmann) 

Ω ζώο του βυθού!

Και τώρα παρακαλώ...
το σχήμα του λόγου να γίνει στρογγυλό..για να μπορέσω να περιγράψω το μάτι σου.




Ω, Κρατήρα 
Κρυστάλλινο μυστικό
Στόμα οι πτυχώσεις σου
Τρύπα της αβύσσου 
Στεφάνι πλανητικό
Θόλε του αστερίσκου
Χάος ζωντανό!
Εκλείψεις ανασαίνεις  
Αρένα που πάλλεσαι
Πυρριχίστρια κόρη Ω,
Κλοιέ του Κλέους
..




(fotoart hubble telescope)

αιωνεότητα

Ο κυματισμός της κοιλιάς
αλυσίδες που σπαν ~ σέρνονται
αφρός στ' ακροδάχτυλα
σπονδυλωτό θρύμμα ~ σεισμός

ενδοφλέβια ευτυχία αγία ηδονή!
Καβάλα στου εξορκιστή το σκαρί
Η ύλη εξ αγγελίας συρμός
στολισμένος αγγέλους

Φωταύγεια!
Στο πυρ το εσώτερο
χάρτινη βάρκα ενώ

Είμαι το απέραντο
σύνορο στο κενό.
Άπαν! Ευθύ ατενίζον


(my foto by spitha)

...

Ω νύχτα!

Το σούρουπο είχε προχωρήσει πολύ. Έξω φαινόταν να πέφτει χιόνι, πυκνό κι αθόρυβο, στη ταράτσα. Τα δυό κεριά έδιναν ένα λίγο φως που τρίκλιζε σα μεθυσμένο. "Τη δεύτερη πράξη", της ψιθύρισε~ κι εκείνη γύρισε τις σελίδες κι άρχισε τη δεύτερη πράξη. 
Ήχος κόρνων χανόταν μακρυά. Τι να 'ταν; Μήπως το θρόισμα των φύλλων; Γιά το γλυκό κελάρυσμα της πηγής; Η νύχτα είχε ποτίσει ήδη με τη σιωπή της το δάσος και το κτήριο, και καμιά μα καμιά ικετευτική υπενθύμιση ή νουθεσία δεν μπορούσε  να νικήσει πια την εξουσία του πόθου. Το ιερό μυστικό ολοκληρώθηκε. Σβήσαν τα φώτα, το μοτίβο του θανάτου σίγασε, με ένα παράξενο, αιφνίδια ελκυόμενο ηχόχρωμα, κι η επιθυμία άρχισε με μια βιαστική ανυπομονησία, να σείει τους λευκούς της πέπλους καλωσορίζοντας με ορθάνοιχτην αγκαλιά τον αγαπημένο που 'ρχόταν στο σκοτάδι. 
Ω υπέρμετρη κι ακόρεστη αγαλλίαση της ένωσης μες το αιώνιο των πραγμάτων Επέκεινα! Από πλάνες βασανιστικές μας απαλλάσσεις, του χώρου τα δεσμά συντρίβεις και του χρόνου, τήκεις το Εσύ και το Εγώ, το Σον και Τουμόν χωνεύονται με εξαίσια ευφροσύνη. Να τα χωρίσει θα μπορούσε η κακόβουλη της μέρας οφθαλμαπάτη, μα τ' αλαζονικό της ψέμα δε δύναται πλέον να εξαπατήσει τους Θεωρούς της Νύχτας, απ' τη στιγμή που αγίασε το βλέμμα τους η δύναμη του μαγικού φίλτρου. Σ' αυτόν που του θανάτου μ' αγάπη προσέβλεψε τη νύχτα και το γλυκό της μυστικό, απ' του φωτός την τρέλα ένας και μόνο πόθος απομένει: Μιά λαχτράρα για την ιερή τη νύχτα, την αληθινή, τη λυτρωτική, την αιώνια...
Ω νύχτα, ξαπλώσου δώ, του έρωτα, τη λήθη χάρισέ τους, αυτή που λαχταρούν, με την απόλυτη ντύσ' τους ηδονή και με την ευφροσύνη σου, σώσ' τους απ' τον κόσμο του χωρισμού και της απάτης. Ιδού το τελευταίο εσβήστη φως! Σκέψη και περισυλλογή στο ιερό βουλιάξανε λυκόφως που απλώνεται λυτρωτικό πάνω απ' του κόσμου τα πάθη και τις πλάνες. 
Κι όπου σβει ωχρή η οφθαλμαπάτη, κι εκεί που σα μαγεμένα γέρνουνε τα μάτια μου, Αυτό, απ' όπου με 'ξόριζε το ψέμα της ημέρας, που με βάσανα κι απάτες πατούσε μου ατέλειωτα τον πόθο, Αυτό είμαι εγώ ο ίδιος -- της πληρώσεως θαύμα μέγα, Αυτός εγώ, ο κόσμος. -- Κι ακολούθησε το Προσέξτε, το σκοτεινό τραγούδι της Μπρανγκαίνε, εκείνη η αποθέωση των βιολιών που νους ανθρώπινος δεν βάνει.

Τόμας Μαν

Τριστάνος

(fotoart Caravaggio)

ΠΡΩΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Κάθε στιγμή μαζί
ήταν γιορτή. Επιφάνια,
οι δυό μας μόνοι μές στον κόσμο.
Ήσουν πιό θαρραλέα, πιό ανάλαφρη κι απο πουλί,
κατέβηκες ορμητική δυό δυό τα σκαλιά
σαν ίλιγγος, και μέσα απ' την υγρή πασχαλιά,
με πήγες στο βασίλειό σου, με οδήγησες,
στην άλλη πλευρά, πίσω από τον καθρέπτη.

Όταν ήρθε η νύχτα έλαβα χάρη,
άνοιξαν διάπλατες οι πύλες της αγίας τράπεζας
και στο σκοτάδι έλαμψε η γύμνια μας
καθώς γείραμε. "Ευλογημένη νά 'σαι!"
αναφώνησα ξυπνώντας, κι ήξερα
πώς η ευλογία μου ήταν θράσος:
κοιμόσουν, η πασχαλιά απλώθηκε μ' ένα γαλάζιο σύμπαν
να αγγίξει πάνω απ' το τραπέζι τα ματοτσίνορά σου,
και 'σύ δέχτηκες το άγγιγμά της: ακίνητα τα μάτια σου
και το χέρι σου ακόμα ζεστό.

Βουερά ποτάμια μές στό κρύσταλλο,
βουνά προβάλλαν στην ομίχλη, θάλασσες λυσσομανούσαν,
κι εσύ κρατούσες στα χέριασου σφαίρα κρυστάλλινη,
ενώ κοιμόσουν ακόμα καθισμένη σε θρόνο
και ήσουν, Θεέ μου, δική μου.
Ξύπνησες και μεταμόρφωσες
τις καθημερινές μας τις κουβέντες,
ο λόγος ξεχείλισε δύναμη λαγαρή,
κι η λέξη "εσύ" βρήκε το νέο νόημα:
"βασιλιάς".
Τά πιό συνηθισμένα πράγματα μετουσιώθηκαν μεμιάς,
τα πάντα -το κανάτι, η λεκάνη- όταν μπήκαν ανάμεσά μας
φρουρός, γίναν νερό, στρώμα υδάτινο.

Βαδίζαμε παρασυρμένοι, άγνωστο πού~
μπροστά μας, αντικατοπτρισμοί θαρρείς,
έσβηναν πόλεις χτισμένες ώς εκ θαύματος,
άγρια μέντα ξάπλωνε κάτω απ' τα πόδια μας,
πουλιά ταξίδευαν στον ίδιο δρόμο,
τα ψάρια στα ποτάμια κολυμπούσαν αντίδρομα~
κι ο ουρανός ξετυλιγόταν μπρός στα μάτια μας.

Όταν η μοίρα μας πήρε το κατόπι,
παράφρονας με το ξυράφι στό χέρι.

Α. Ταρκόφσκι

(fotoart Vassily Kandinsky)