Θαβώρ

Άφησα το χέρι σου.

Με σήκωνες. Μπουσουλούσα.

Άφησα το χέρι σου, περπατώ,

γεύομαι πτώσεις,

ασταθές τρεχαλητό.

Περπατώ!

Πήγα τη φαντασία μια βόλτα στην αλήθεια,

την έχασα, ούτε καν θυμάμαι

Είχε ένα σκοπό ζωηρό,

μια τρέλα κατάκτησης,

Νοσταλγία 
Περσέπολις, Βαβυλωνία,

την άγνοια του πρώτου έρωτα,

ορμή έφηβης εξερεύνησης

Μελαγχολία και ευφορία.

Σ' ότι αγκαλιάζω αναδύεσαι

Σ' ότι φιλώ μετουσιώνεσαι

ζεστός αιθέρας πλανιέσαι

η πλάνη μου

η πλανισμένη πραγματικότητα

σε μια προκρούστεια ζάλη

Πιλάτιο ξεκαθάρισμα

όταν το στόχαστρο του ποιήματος

είν' ο Σταυρός.

Κέρασμά μου το ξύδι

Τώρα η διαδρομή στο Θαβώρ

Αφήνεις το χέρι μου 

κι εγώ περπατάω 

προς το Θαβώρ.

Ο Νείλος, η Αλεξάνδρεια, μεσοράχι

μιας γραφής γεμάτης αφτιά

χείλη, χορούς τελετουργικούς

Έρω και Ξέρω...
Tη Νύχτα των εξομολογήσεων
Η καυτή παλάμη που

σημαδεύει το στέρνο μου. 

  

(fotoart Jerry Uelsmann)