ψίθυροι... θυμάμαι τότε που με πήρες απ' το χέρι. περπατούσαμε τη Σκουφά(;) κι ένιωθα να καλπάζει το αίμα μου, δικό σου. Σαγήνη το όνομά σου, τα ονόματά σου, που αλλάζουν σα τη φωτιά. έτσι κύλισε το χέρι μου στο δικό σου κι ήταν αυτό μεταφορά σε βωμό. κι ήταν τα χέρια μας σώματα που μάχονταν σε χορό.
ξεσπιτώνεται η γλώσσα μου όταν σε συλλογιέμαι, συσπώνται οι μύες και γυρεύω την ανάσα του πνιγμού στο φιλί. το άρπαγμα απ' το σώμα σου καθώς το δικό μου γλυστρά σε γκρεμό γεμάτο σύννεφα. ατελίωτα, να βυζάξω επιτέλους στο κέρας οσμές αγίων! αγκάλιασμα, αλάφιασμα, λαχάνιασμα, άσμα από έπιπλα πατώματα που σχίζουν σε μεταμεσονύκτια μετακόμιση... τι άλλο θες να σου πω με τις γάργαρες εκχύσεις μου, ποιό δυναμό θέλεις να ενεργοποιήσουν; δική σου η μπάλα του κόσμου μου, έλα να παίξεις..
