Eδώ και πολλά χρόνια παρομοιάζω την ποίηση με τα αγκάθια. κάποια βγαίνουν αμέσως μόνα τους, ή με ένα επίμονο τσίμπιμα. άλλα, μετά από καιρό γεμίζουν πύον και διαλύονται μέσα μας ή τα αφορμίζει το σώμα. μερικά χρειάζονται το αιχμηρό ατσάλι κι άλλα μολύνουν και μας οδηγούν σε καυτηριασμό. -υπάρχει μια φήμη που λέει πως είναι κάτι αγκάθια που προχωράν και ταξιδεύουν μέσα στις φλέβες, στις αρτηρίες, και στο τέλος τρυπάν τη καρδιά!-
(foto by net)
