τόσο βαθιά που σκάψαμε μας έκανε σεισμό

..στην θάλασσα των πειρατών

κ' στα βουνά των ανταρτών

ο ήλιος είναι κόκκινος

ο ήλιος είναι μαύρος..

..έχωσα τα χέρια στο χώμα να χαιρετήσω τη Γη, αγκάλιασα την ελιά σα να 'κανα την προσευχή. οι άνθρωποι μου φάνικαν βουβοί μες τη βοή τους. σαν ένα μελίσι που λες τους έκανε ο γητευτής, ο μάγος και τον δοξάζουμε για τα τάχα τα φτερά μας.

..Τότε σαν είδε τετράγωνα οδοφράγματα γέλασε το παλικάρι και φώναξε: ε, λεγεονάριε επαναστάτη! ποιοί σου' χουν τάξει άρτους σ' αυτό το μονοπώλιο, το μαγαζί του κράτους.

λοιπόν, αν κρίνω από την όψη μου, η αποκάλυψη έχει ήδη γίνει, κι όλοι μαζί καιγόμαστε σε ένα βαθύ καμίνι.

..μα είναι κάποιοι που τον ουρανό δεν δέχτικαν να βάψουν, ούτε και την ψυχούλα τους θελήσαν να την τάξουν. ποτέ τους δεν κυκλωφορούν στους ασφαλτένιους δρόμους, μη έχοντας τους "προστάτες" τους να κουβαλούν στους όμους.

Υ.Γ. πότε θα καταλάβουμε ότι στο οικοδόμημά τους εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε αδρνανές υλικό;

Γι'αυτό, εγώ τώρα πετώ
την αστυνομική ταυτότητα μου, για να αποκτήσω, επιτέλους, δική μου ταυτότητα.

(fotoart Biennale of Athens)