ως γνωστον

να αισθανθείς σπίτι σου όπου σταθείς
και σπίτι ολόδικό σου να μην έχεις.

οικογένεια σου όποιος άνθρωπος δεις,
και το γέλιο σάτιρα στη μιζέρια.

έτσι πλάθεται o μικρόκοσμος, να, με αυτά τα χέρια.

ο ουρανός, ο ήλιος, η παραλία, το νησί, το δάσος, οι φίλοι,

χωρά στα μάτια το άπειρο του ορίζοντα.
ταξιδεύοντας

, τις αισθήσεις όταν αφήσεις στην ψυχή
την καγκελόπορτα ανοιχτή

να χωθεί και να σπάσει μέλη μαγκωμένα...

-γιατί, αν δεν βρέξεις κόλο, ψάρι πως τρως-

(art Laxman Pai)

η τροπή της τροχιάς

 τι διάμετρο θες, το ένα απ' τα δυό γεφύρια

 φεγγαρόνια πηνεία γιγάντεια περιγράμματα

 , έκπαγλη ανηφοριά-προς αγνάντιο

(fotos by me)

παρδαλοί χορτάτης ασύναπτα

Το άπειρο είναι βλακεία!

..εργαστήριο παρασκευής σαββάτου. 

(foto by spitha/ asteris)

" Όλα τακτοποιημένα: εδώ κείται ένα ποίημα Και, όπως είναι φυσικό, έχει πέσει σε σιωπή."

"Οδοιπορώντας προς ένα πανάρχαιο χωριό
που βρίσκεται στο μέλλον,
το βαρύ βήμα της αλήθειας,
κοντοστάθηκε
κάτω από το μισοκαμένο κλαρί των ημερών.
Ο νους, αιχμάλωτος της αδυναμίας,
ανάμεσα στη λέξη και την απόκριση,
βύζαινε, αδέσποτος,
το φως του δειλινού.
Ο άγνωστος
και αθέατος
μάρτυρας της ζωής,
παρατηρούσε το φτεροκόπημα
των μαύρων πουλιών
στη θέα του φεγγαριού
Ένα βουνό ονείρων
ξεπρόβαλε
αχνά στον ορίζοντα.
Τότε άρχισε ν' αναρωτιέται
πώς μπορεί να υφάνει τη ζωή
και να τη συμφιλιώσει με τον εαυτό της.
Μια σταξιά πίκρας
έβρεξε τα σκύβαλα των φόβων
και
τα φαγωμένα από το χρόνο σκέλεθρα
μιας μοίρας τραγικής και παράλυτης.
Στο πάλιωμα του βλέμματος
αντιφέγγιζε
μια εικόνα δίχως σώμα,
φανερώνοντας πώς δεν υπάρχει ιστορία
δίχως τα δικά της φαντάσματα.
Στο υπόκωφο φως της αυγής,
το τρέμουλο
μιας λησμονημένης ηδονής,
δεν ήταν τίποτα άλλο
παρά μια υγρή χειρονομία
ενός θανάτου ερωτικού.
Στέλνοντας μια κραυγή
να ταξιδεψει έξω από το χρόνο,
κατάλαβε
πώς για να καταφέρουμε να θυμηθούμε ξανά,
η μόνη σωτηρία είναι να ξεχάσουμε τις αμαρτίες μας."

 Άννα Αχμάτοβα

(art Ensor)

πελεκιτό

είδα τον γλάρο να πετά 

σαν κάβουρας τη θύελλα πλάι

όταν η θάλασσα το στεριανό της πόθο δέρνει 

και ξέξασπρα κοπάδια σαλαγάει η βοή της

στις καλαμιές που εχάϊδευαν τη γης

κι απά μπαμπάκια σβήστρες

στο μελανό το φως

το πελεκιτό

...

ο / η / το

ο ρυθμός, βαβούρα συλλαβιστά

κωδικός "αγκου" για αγκαλιά

η μαγεία, των τόπων ενέργιες

ιστορίες στον ασβεστόλακο

το χαρτί, εισιτήριο αλλόκοσμο

παραχαράκτες της ουτοπίας

(foto by spith)

φΤου ξΕλευθερία

ένα κοκτέιλ αρχαϊκό να πιώ 

μ' αγγειό το βροχερό φεγγάρι

..α να 'σουν εδώ μακάρι..

 (foto by me/ KOUFALA)

βούτυρο και θειάφι

γιόμισαν τα χέρια απ' τα κλαριά γρατζουνιές

για τα λόγια της μεγάλης φωτιάς στο χωράφι

μυστικών που μονώθηκαν με βούτυρο και θειάφι

πέρα απ' τις κούρνιες των γκρίζων περιστεριών

(art Van Gogh)