προσοχή !αθέατη τάφρος με κανάλι εκκενωτικής αντιπίεσης προς το υποχθόνιο μονοπάτι για την παραισθαντική απεραντοσύνη της υγρής αγκαλιάς

δεν είναι μόνο που μετατοπίζεται το μέσα έξω σε ξένο αβυσσαλέο κόσμο. κι ανακατεύει άρυθμα τις κάρτες της συμβατότητας μας.
έστω αν ο έρωτας κρύβεται στις χαραμάδες τις διαφορετηκότητας τότε η αγάπη είναι η μουσική της ψυχικής συμφωνίας..
μα δεν είναι οι διαπροσωπικές απαγορεύσεις δίκαιον του ήθους. σκλαβιά ο σεβασμός στην όποια ακίνδυνη πλαστή αισθητική.
στον ελεύθερό μου χρόνο να μπορώ να βγω απ’ το πλαίσιο. πως να χαθώ στις αντανακλάσεις του νέου κρυστάλου απ’τον εργαστηριακό γαλαξία..και πιο δύσκολα στην αρχαίγονα δωσμένη ουσία της παντοτινής οδύσσειας μετ’επιστροφής..
ουρλιάζω, κοπανώ χέρια και πόδια όπου βρώ, σφαδάζω αλητεύω ζω οργιάζω. πολυσφαιρικά..
σαν δεν υπάρχει ηρεμία που θα φτιάξει τον κόσμο στης μνήμης τη μια ζωή. κι αυτό καρδιογραφηματικά υπογράφω.
είναι τα μάτια που σε κοιτάν όμορφη,  κι αν ενίωτε άσχημη... γιατί...
-αυτό δεν συμβαίνει με την άψυχη ύλη. άρα μπορώ να βλέπω τις σκέψεις σου..
ή τις σκέψεις μου.. για τις σκέψεις σου.. γι’αυτό Προσοχή!

(art Munch)

ανάσαμα

ηλιαχτίδες στάχυα ανάσαμα
κοντιλιά της τομής, προφίλ μύτη
κι ήρθε ένα σήμα, σιμά τα κύματα
οριζόντια - κάθετα Βιτρουβιανά φιλιά

μουσικά στρωμένα δάκτυλα στα χείλη

άμαξα πήλινη , ξύλινος ο τροχός

καμπύλες.. ’’χάος και φώς’’

(art Polykleitos/Diadumenos)

''λίγο’’

σα δυο σταγόνες υδράργυρο,
αντικαθρεπτίζουσες τη μολυβένια τους λάμψη.
παρ-α-τα τα όλα,
να ζεις τη στιγμή, τη ζωή, κατ’ εξαίρεση και την ομιλία
(μακρά παύση)


σμίξη στον τεράστιο χώρο. απαθανατιζόμενα κορμιά..
κάθε βράδυ μια απόπειρα αιωνιότητας με πιθανότητα χαοτική.


..σαγήνη σαγόνι σταγόνες.. παραμύθι.


σε είδα να τη σχίζεις με διαμαντένια μύτη
πάπρικα στη μαύρη αφράτη σοκολάτα της


σε είδα να τη σαλεύεις σε αλλεπάλληλους οργασμούς
γεωμετρικά προοδεύοντα σφιξίματα στα χείλη


υδρόχρωμες θαλασσογραφίες
απ’τα βουνά, στρογγυλά στητά στήθη,
πρησμένα απο τα χαστούκια των φιλιών
σου. τσου; τσου! ναι τσου..ζει ’’λίγο’’..
 
(art Marc Chagall /Liebende in blau)

..μου,

κάθομαι στα βράχια, πάνω στο σημειωματάριο, στο σημείο που τα όμματα γεμίζουν θάλασσα και νησιά. εκεί που απαγκιάζει η ψυχή και το ράμφος του νου τσιμπολογά και ξεμπλέκει τα φτερά της.
πίσω από το ένα είναι το μηδέν, το δύο είναι μπροστά.
σαν την ανακάλυψη πως η Γη είναι στρογγυλή η ύπαρξη σου. Υπερβολές
θεοί μου, πως να μείνω ελεύθερη τόσο που ποθώ να κατακτηθώ. ηδονίζομαι αφάνταστα να γίνομαι έρμαιο των ορέξεων σου. να διανύω υπνοτισμένα την κορυφογραμμή των ορίων του έρωτα μας. παρουσία εθιστική
αποφεύγω να σου μιλώ. αποφεύγω και να σου γράφω. μόλις σε γνώρισα σκεφτόμουν μανιοδώς τι θαύμα να φτιάξω για να σου χαρίσω, μα οι λέξεις, που συνοστίζονται στις εξόδους μου, ένας κώδικας λογικής φαίνονται, ξένες κι αστείες.
κοιτώ ένα τοπίο εν κινήσει. σε άδειο μυαλό μια σφαίρα. ξέρεις, θα μπορούσες να γίνεις λόγος αυτοκτονίας
Ω, αγάπη μου, πόσο λατρεύεις να με προσέχεις! λαχταράμε τα ίδια πράγματα ..στον παγωμένο χρόνο.
σου γράφω για να σε νιώσω λίγο, να νιώσω ζωντανή. μάταια πάντα.
φέρνω την εικόνα σου να διαβάζεις τώρα το γράμμα. ένα λεπτό, δυο λεπτά. άφρες κυμάτων, καύτρες τσιγάρων.
απόγιομα πυροβολώ τον ήλιο να πέσει πιο γρήγορα. με παρακάλια, με κλάματα, έστω με την ανταλλαγή της βιασύνης μου. απερίσκεπτη φαντασίωση με δύναμη πραγματική. με την δύναμη της ρίζας των άγριων καρποφόρων.
ζαλισμένοι δίσκοι γυρνάν τα μάτια μου, τη γη τούτη που την απουσία σου μπορεί να με χωρεί, ξεχειλώνει, ρίχνει το αστέρι των ονείρων μου. ένα σύννεφο το φεγγάρι και διαλύεται.
αν υπήρχε λοιπόν, έναν τρελός επιστήμονας και έφτιαχνε το αντίδοτο σου.. ναι, θα το έπαιρνα. -για να το δώσω βέβαια, να το πιουν όλοι οι άλλοι!-
αχ, πόσο ανώτερη με κάνει η τρέλα του έρωτα έρωτα μου!
γελάς; απίθανο είναι.. αυτό, θέλω μόνο να σε ξε αγχώνω και να σε κάνω να γελάς.
φιλιά σου όνειρό μου

(art P.Picasso)

ανεμοδούρι

κουβάρι μπλεγμένο οι σκέψεις

σα μίτο επιστροφής μαζεμένον

από κάποιον που τον μάγεψε η διαδρομή

τι να ’ναι αυτό που πάνω εκεί μας οδηγεί

στη λαμπερή στιγμή των νοημάτων

στη γλυκιά πληρότητα του λυκαυγούς

των πιο μοναχικών γερμάτων

ένας ασκός που μέσα του δίνες

συναισθήματα -επι ματαίου- ιριδίζουν

και σε μιαν αχώρετη κορύφωση

ερωτικά τον σκίζουν

κουβάρι μπλεγμένο οι σκέψεις

θεού φτερά επήγες να γυρέψεις

ανέμη στη λαίλαπα της κολάσεως
ανεμοδούρι

(art J.Pollock)

πιστολένια φτερά

θανατική πληρώτητα, άδειο καμίνι

αδύναμοι πλέουμε αναρυχητές

στης ρουφήχτρας την δίνη

το πλευρό σου στόμα
που χάσκει ανοιχτό

γδύνεται το δέρμα μας
συντελεύεται η γιορτή

το τραγούδι του αντίλαλου

-ήταν- μια ανάσα βρογχερή

αποδημούσσα στις τεταμένες

μπούκλες των αισθήσεων

...

πεςτο ταξίδι στο χάος

με ιστίο τον άξονα
εκτυφλωτικόν ορίζοντα 

διασπόμενον σε κορδέλες

γραμμές πιασμένες στη ρόδα

να ανεμίζουν κρυστάλα
σκόνη,

(art Ensor Jamais)