camparri soda

''φουντάραμε καραμοσάλι
στο ποτάμι..''



βάρκες το πλοίο
έχουν πλαγιάσει
το ξεφορτώνουν
σε αδύναμη στάση


-η διατριβή μου
στην φιλοσοφική
έχει τελιώσει
πριν καν αρχίσει-

η θέληση
ποιητική και
μ' έχει παρατήσει

πάει καιρός που
το χω πια παρατηρήσει

άλλωστε κανείς

κανείς,
ούτε κι εγώ ,
δεν θέλησε
το ποίημα μου
να ξεχωρίσει

ίσως μείνει μπαρόκ
και ακατέργαστο

η λάμψη του
της κάποιας οπτικής
να σβήσει

για να με ντύσει
με ανθρώπου δέρμα

στο γέρμα
κάποιου πρωϊνού

του δίκαιου μου
σκοτωμού

αφού

αγάπησα
λάσπης
πνοή

το τέλειο

πόνους πνίγω
μες το γέλιο

και φεύγω
πριν τελειώσει


...




...


άδεια τα αγγειά
στην πόλη φρικιά
με μαύρο σάλι

ξάφνου βροχή
μια μόνη στιγμή
και μόνοι πάλι

η θάλασσα Γη
κολυμπάει το ινί

παλιά του αράχνη

φύτρωσε πάχνη
σε ένα κεντρί
φόβος για αρχή

συναίσθημα ψάχνει

γεμίζει τα αγγειά
κόκαλα απο τραγιά
κάρβουνο αδράχτι

φυσάει φωτιά
τα καίει με άχτι

πέρα η σιωπή
πέτρα ενοχή
ιερή τούτη Γη

τι θε να με βρει
κι άμοιρα ψάχνει

της νύχτας το μάτι
άστρο στην αυγή






camparri soda

πικρό και στυφό
πιπιλίζει στην άκρη

κερνάει η αράχνη

σύννεφο ιστό

χειροκροτήστε τη
παρακαλώ

-εγώ-

ευχαριστώ

δεν θα πάρω



φουντάρω

(foto Ν. Καββαδίας)