βοήθα με νεράιδα με τα σκουπίδια στον κήπο μας

δεν κατάλαβα πως, ενώ έβλεπα τον κήπο, κάποιες νύχτες, τα ασταθή βήματα και του στήθους τα πεταρίσματα με έβγαλαν στα σκουπίδια.
κι έπειτα πάλι δεν κατάλαβα πως τα σκουπίδια κι εγώ βρεθήκαμε μέσα στον κήπο. στη σκέψη μου όλα .
τα στοιχεία είναι, ταραγμένες ενδομορφίνες και λιθικοί κύκλωπιοι χλωροί χλευασμοί. χάνω τον εαυτό μου
αχ, αυτή η δυσωδεία με κυνηγάει και κρύβομαι πάνω σε σαθρά βάθρα δίχως φαγητό και νερό, δίχως των άστρων το φυλαχτό..

Νεράιδα: έη ψιτ, ναι, εσύ, μη φοβάσαι, θυμάσαι, η αγάπη να είναι για πάντα, λύσου απ' τον ειμάντα και πήδα, πήδα στο καινό..
-ήρθες!
-ε, ξεκόλλα, δεν υπάρχει κήπος,
-και τι υπάρχει?
-μια σκέψη σου είναι, δε στο παν?
-δε μου, το παν!
-ε, αυτό λέω.

(art Monet)