μπάλες, μπάλες έβλεπα, μικρές μεγάλες. ήμουν μέσα σε κάτι ξυλόσπιτα και ήταν άλλες του σούπερμαν, άλλες του σπάιντερμαν, του γουίνι δε πού, της πριγκίπισσας. τις ένιωθα πως κάτι είχαν μέσα τους σαν πλανήτες και τις κλωτσούσα στους τοίχους και έπαιζα. μόνη, ενώ ήταν η ώρα που έψαχνα τους τελευταίους ανθρώπους που είδα. γυρνώ τη σελίδα. -ερωτεύτηκα τον εαυτό μου και με πρόδωσε, πώς γίνεται αυτό!- εξαντλήθηκα στην υπερβολή μου. μπάλες, τόσες πολλές που σκέφτηκα να πάρω μία και για την παραλία. ένας ήλιος καυτός. σύννεφα ανύπαρκτα. γυρνάει. περνάει. χαιρετάει. κοκκινίζει. βουτάει. σκοτεινιάζει η νύχτα και το νεφέλωμα συνονθύλευμα μικρόκοσμου τιτάνιων αποστάσεων και στην απόσταξη άσμα διάνυσμα εκμηδένισμα. διαλύθηκαν, έλιωσαν τα φίλτρα των αντανακλάσεων και ο χορός των απογοητεύσεων τζαζ. -πρισματικά συναισθήματα θαυματουργά εργαλεία.- χέρια χρειάζομαι τώρα και πόδια και κορμό γερό κι -ένα έστω- ιερό να προσανατολιστώ.
(art N.Litras)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή