Στατικές Μάνες

Είναι καιρός τώρα που ακούω,
Απο την στιγμή που ενηλικηώθηκα,
Μάνες, που το τρίξιμο της θύρας
μιας αλλωτινής τους νεότητας
Χαμένης μικρής εφηβίας, προσπερνάν.
Πως δεν έζησαν τίποτα μοιρολογάν
και με μάτια λυπημένα κι υγρά
για να τις πιστέψω με κοιτάν.
Με μάτια θολά απο ώρες κενές που
μετάνιας θλήψη χωρούν ασυγχώρητη.

Έτσι σκέφτομαι πως πρέπει να ταξιδέψω
Ως την άλλη άκρη του κόσμου να γυρίσω
Να πλαγιάσω με σώματα που λιγοστά θα γνωρίσω
Να δοκιμάσω οράματα που απ’τη μέθη τους
Κάποιαν άλλη –κράση- μέσα μου θα ξυπνήσω
Να αισθανθώ, να φάω, να πιώ, να γευτώ ότι βρώ
Εν ολίγης, ότι σκεφτώ να γίνει θα προσπαθήσω
Απ’την ασθένεια της κοινής τους κενότητας να σωθώ.

(Μα κάτι ίσως μπορεί να παρεξηγώ
Κι μ’αυτήν τη προσπάθια αντίστασης
Σύντομα σκοτωμένη να βρεθώ.)

(art Leonardo da Vinci)