μαντινάδα ΙΙ

''τα μάτια σου τα πράσινα
θα τα ταλαιπωρήσω
και τα δικά μου τα μαβιά
θ'αναποδογυρίσω
(βολβοστροφή κοινώς
από την υστερική οργή!)

νομίζω πως τελμάτωσα
κατάντησα αηδία
με όλα σου τα χρώματα
μέσα στη λοτταρία/φωτογραφία

δεν ξέρω αν σου άξιζε
χαρά μου τέτοια μνεία
γι'αυτό και θα σε φτιάξω εγώ
Μουσάτη-με ό,τι συνεπάγεται..
δηλ:από το Μούσα,μούσια
=ψέματα,μούσια-τρίχες-
ξυράφια-παρωδία!



είσαι δηλώνω Αχάριστη
όλο να παίρνεις θέλεις
μα εγώ υπήρξα Άριστη
θυσίες όλο σου έθυα
κι εσύ λάμπες θυέλλης

σε ακυρώνω πάραυτα
εδώ δεν έχεις θέση
καλύτερα μονάχη μου
και κάθε βράδυ φέσι!

μάρτυρες είστε όλοι σας
πως είπα αυτά τα λόγια
και αν ποτέ αναιρεθούν
γράψ'τε με στα Λαμόγια!''



[παρυπερποί(δ)ηση Φαίδρα Φις]
(fotos by me/ΑΣΚΤ)

μαντινάδα

Τα μάτια σου τα πράσινα
Που τόσο έχω λατρεία
Με άφησες να τα θωρώ
Μόνο απ'τη φωτογραφία

Νομίζω πως τελμάτωσα
Κατάντησα μια αηδία
Να μηρυκάζω συνεχώς
Την ίδια ιστορία

Δεν ξέρω αν σου έπρεπε
Μούσα μου τέτοιο ποίημα
Μα η σιωπή σου μ’ έφερε
Να γράψω παρωδία

Είσαι δηλώνω υπόλογη
Σε ότι μου έχεις τάξει
Και βλέπω πως χαλάλισα
Το δάκρυ που έχω στάξει

Δεν σ’ ακυρώνω πάραυτα

Σου δίνω πρώτη θέση
Μα ορκίζομαι στα ιερά
Δεν πρόκειται ποτέ ξανά
Για σένα να γίνω φέσι

Μάρτυρες είστε φίλοι μου
Σε ετούτη την στιγμή
αν δείτε να λιγοψυχώ
τραβήξτε μου το αυτί.

(foto by me/ΑΣΚΤ)

A BORD DE L'"ASPASIA"

Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία,
πάντα στο deck, σε μιά σαιζ-λογκ πεσμένη, κάτωχρη
απ' τη γνωστή και θλιβερώτατην αιτία.

Πάντοτε ανήσυχα, οι δικοί σου σε τριγύριζαν,
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες.
Σ' ότι σούλεγαν πικρογέλαγες, γιατί ένοιωθες
πως γιά τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες.

Κάποια βαρδυά, που από το Στρόμπολι περνούσαμε,
είπες σε κάποιον γελαστή, σε τόνο αστείου :
"Πώς μοιάζει τ' άρρωστο κορμί μου, καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!"

Υστερα σ' είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω.
Κ' εγώ, που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω : πως εσένα θα μπορούσα ν' αγαπήσω.

-Νίκος Καββαδίας!-

(foto by me/art frick)

Ίσια..

ΑΡΧΗ
(μια βάρκα με τηλεφωνικό θάλαμο, 5 μέτρων)

αισθήσεις, έχουν οι ψυχές?
γιατί Ζω γράφει..ζει?

για μια ιδέα Ε.

ιδια, διαφορετική, ειδα ,
ΤΙΠΟΤΑ. άμλετ -τα.



Αγγέλων,
. ΤΕΛΟΣ

-χ-ρόνια πολλάλλά

(ή για τα γενάθλια της Φαίδρας Φις, που πουπου ... είναι ο φάρος..)


σήμερα η Ημέρα είναι αφ Ιερό μένει



στην Φαίδρα Φις, και στην οιστροιστορική μέρα
με αέρα που μας χάρισε αυτή την (.) παρ ουσία



πίσω απ' τον ουρανό τι είναι?
αφρός, σαρπατίνες, κόκκοι.


Πόσοι, piece , πίσω ίσως,
Διότι, ο χρόνος είναι χρώμα
με ογκυρώτητα.. ισχύς!



Αυλώνα-OROPOS



Διαδούμενος Δορυφόρος
Δράκοντες Δρόμος



Απόλλωνας με Διονυσιακόν άμμα
ΠΟσοι Δώνες.. αιώνες, Διάβολε!



σβοίστρο.



την αγάπη ..
ΑΑΑΑΑΑ



ταξίδια άλλα ίδια
υγειά ευήβα..



κι αυτό μόνο μου φτάνει..



τραου οδή
τρσγούδι, να φτάνει..



δέν είναι fish



ψηλά στο πατάρι
μειδίαμα αρχή..



ακοουσε, που, πουπου που..



παντού.. φώτα, φωτιές..



φυλακές/ φύλακες



..σ΄'αγαπώ πολύ πολύ

(fotos by me/ σήμερα)

Το κλουβί

(ή το κλουβί με την σιωπή)


Ένα σύννεφο πλανιέται
στον κομματιαστμένο ορίζοντα
καθώς διαλύεται στον αέρα.
δεν φοράει βροχή,
κι ο ήλιος του λάμπει
για μια πολύχρωμη ιδέα,

Ξανά Συλλογιέμαι,
τα παραμύθια που μιλούνε για έρωτα,
τον μοναδικό κι έντονο που κρατάει για πάντα,
ενώ του πόνου μου σφυρί το σκαρί
πλέει θάλασσες αλούς στα αξημέρωτα..

αχαλίνωτη Αναρωτιέμαι,

Φοβάμαι άραγε
του άχριστου ναού σου το γκρέμισμα.
ή θέλω παθιασμένα κάποιο φιλί σου να αντέξω,
Το ονειρεύομαι δίχως ,
να θυμάμαι καν το συναίσθημα
ίσως να είναι κι η ασχήμια του τέλους
που προσπαθώ να ανατρέψω.



Αυτό που με κρατάει καιρό
είναι μια στιγμή όλη ευτυχίας
όταν έλαβα ένα βράδυ
απ' την ανάσα σου
στην πλάτη μου, ένιωσα,
τότε πίστεψα δίπλα σου
πως θα’ θελα να είμαι

[για ''ΠΑΝΤΑ δική σου''
ΥΠΟΣΧΕΣΗ.]

Ακόμα κι αν μπορούσα
να βρεθώ ΠΑΝΤΟΥ δια μαγείας.
Είναι που σε ένα κράμα μαζί σου
στ’ αμόνι του έρωτα έλιωσα,
ΕΚΕΙ θα θελα,
Κι ήταν η πιο έντονα γεμάτη,
στην ζωή μου, στιγμή ηρεμίας.



Φυλάκισα τις σιωπές σε ένα κλουβί
Και τις θρέφω μοναδικά με αισθήματα
Επιτέλους λησμονώ, του τότε, άδικου,
εγκλωβισμού τα παθήματα στης καρδιάς σου
το εξωτικό αέρινο αλώνι.
έτσι, δέσμια, φροντίζω της αγάπης τα ψήγματα,
αντί να πιστέψω πως κι η αγάπη τελειώνει .

(ψέματα, ψάρια, τίγρη,
Γρρρρρρ, έγυρα.
άγκυρα κι
Ε.... φυγά..)


(fotos by me/ΑΣΚΤ,
παρουσίαση γλυπτικής,
το κλουβί-artist Τόνια [τάδε Ε..φχψω)

δεσμοί του καναπέ

Έρχεσαι μέσα από ένα πηχτό σκοτάδι. Με καταδιώκεις, την ελευθερία μου. λες και το νήμα της ζωής μου είναι δικό σου υφάδι. Να δένει το βιβλίο μιας πρόζας, θεατρικής ατέρμονης πρόβας στην ερασιτεχνική σκηνή της φαντασίας μου. Το γκρο πλαν της μιζέριας κόβεται στο μοντάζ, μαζί με τους δεσμούς του καναπέ. Δυο καλητέχνες κοιτούν τηλεόραση, ένα απόγευμα και κάπου στις διαφημίσεις συνουσιάζονται μηχανικά για είκοσι λεπτά. Πλένονται, τρώνε, συνεχίζουν να κοιτούν τα προγράμματα των εννιά. Δημιουργία καμιά, λόγο έλλειψης σύμπραξης και συνοχής πέραν μιας παθολογικής χημείας. Αποτελέσματα ακρωτηριασμού προσωπικοτήτων, πλανίσματος χαρακτήρων, σε μια προσπάθεια θηλυκώματος, ταιριάσματος εξ ανάγκης αποληταρχικού ιδεόδους.
Φτάνει, με έπεισες για απόψε, θα γεμίσω το κενό μου με εύκαιρα πέη, ή Πόε,
..ή οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων..
εσύ μη μη μη μη μη μη μη μη μου μιλάς.

(foto by me/Καλών Τεχνών Αθήνα)

δες με, αλλάζω...

εσυ μου το έμαθες αυτό, να μαζεύω το φώς,
να παγώνω στιγμές, να νετάρω,
να ζώ σκέτα, μαζί σου, στον κόσμο σου..

κάτσε λίγο, δυο λεπτά να σου πώ,
να σε δώ, να γράψω, να φωτογράψω τη ζωή μας,
ή να μου δείξεις πως να ξεμάθω..

σ'αγαπώ, με κάνεις να δημιουργώ, να γίνομαι καλύτερη..
να ψάχνω ιδέες νέες για να σου φέρω..
Αλλάζω.

μα σε θέλω κοντά μου, κι αν λες πως δε μ'αγαπάς,
πες το μου, όσες φορές είπες σ'αγαπώ, και θα το πιστέψω.

(fotos by me/ΑΣΚΤ)

το διαφορετικό ν'αντέξεις

θέλει δύναμη να σταθείς,
να σταματήσεις στο ποτάμι
για μια στιγμή να το δεις,
να ερωτευθείς για να βγεις.
να σκαρφαλώσεις στην άκρη,
να τραυματίσεις την ουρά,
να βγάλεις πόδια ή φτερά.

(τα λοιπά και τα λοιπά
..τα λειψά τα περιττά .)

το διαφορετικό μας ν' αντέξεις
όπως ''ΑΝ'' κι άλλες.. λέξεις!


(art Raphaello Sanzio)

Eραωτωας

Eραωτωας
πλακάκια





ΑΦ ιερο Μένω

Ξένοι

Οι κύκλοι των ερώτων πως κυλάν θρυμματισμένοι
Ατέλειωτα και Άναρχα, ανάκατα κολλημένοι.
Γυρνούν, γεμίζουν απ’ τα σπασμένα ανοίγματα
Τρεκλίζουν, ονειρεύονται σκαρώνουν αινίγματα

Η λογική συνέχεια, για να περάσουν μεριάζει,
Θέρμη κυριαρχεί και πάγος που εναλλάσσονται.
Μέχρι το επιτηδευμένο λάθος της αλήθειας .

Ξένη πλέω τη λαοθάλασσα στο καράβι της λήθης,
Συμπιεσμένο κενό με γεμίζει από σκέψεις
Για μια χαμένη υπόσχεση με βάση αναληθή .

Μια ψυχή ματώνει μετέωρη στ’ άστρα,
Κι όταν πέφτει κάτω την τραβάν τα σκυλιά
Την έχω κλέψει απ’ τη μούσα με τ’ άσπρα
και τα μυρωδάτα μπουμπούκια στα μαλλιά.

Την άρπαξα λάγνα, πλάνα, και το φέρω βαριά
Καθώς προσπαθώ να το εξαλείψω με σκέψεις
μέσα της πετώντας όλο κι όλο πιο μακριά.

Ξένη πλέω τη λαοθάλασσα στο καράβι της λήθης,
Συμπιεσμένο κενό με γεμίζει από σκέψεις
Για μια χαμένη υπόσχεση με βάση αναληθή .

Ζω σε μια Γη μοναξιάς που μου μοιάζει
άγνωστος πριγκιπικός μικρός πλανήτη
Συνωστισμένος από ανθρώπους τέρατα
Με επιβίωσης ένστικτα βασικά τραγικά .
.

Να φύγω. Να λείψω. Να χαθώ.
ΤΟ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΩ!

[γιατί να έχω άποψη, για έναν θεό, ή έστω έναν ημίθεο
Να τον εγκωμιάσω, να του μοιάσω εγώ ή εγώ να τον μιάσω?
Καίει το φως, είναι η αλήθεια, και το λάθος της.
Τώρα η κόλαση μου είναι ένας άνθρωπος.
Που δεν μπορώ να αισθανθώ
Που λείπει ετούτο το συν (+)
Χωρίς αισθήσεις και συναισθήματα
Κουβαλώ ένα συν (+) σα σταυρό.
Να πρέπει να αλλάζω, να σε -Ξε-χάσω.
Κι αυτό το -Ξε- που μου λείπει θα το βρώ
Ξε-νη όταν γίνω.]

(foto by me)

Αδύνατο να μην υπάρχει

Έξω απ’ την ατμόσφαιρα, ελαφριά στιγμή νοητή.
Σε ένα φάσμα σαν ύφασμα που γδύνεται,
με πορεία το μέσα σου. Μέσα σου Διαθλώμαι,
συνθλίβομαι πάνω σε έδρες διαφορετικότητας
πονάει το φως, με καίει, εθιστικό επιμένει
στις αισθήσεις με τα περίστροφα πρόσωπα
που πάλλομαι, και μεθώ, θωρώ θύλακες ως θηλιές
και θάλασσες θολές ως θόλους διαστημικούς
ή γήινες γυάλες για γλυκά βραχύβια ψαράκια.

Σαν το άπειρο σκοτάδια που ποτίζουν φως
με Ψέματα πυροτεχνήματα καλέσματα,
σαν έρωτας, σαν εμάς, εσένα, αυτούς
Σαν τα αναλώσιμα, τα θνητά στη βροχή
Χώματα. Σώματα όνειρα δανικά για ιδανικά.

Στο τελευταίο σύνορο
μιας αύρας Γυάλινης,
είναι το δέρμα, τριγμοί,
σπάει, σε μια κίνηση
Απόγνωσης της Ελευθερίας,
Κόβεται, σπάει, κόβεται

Στις πληγές της ένωσης
Χτυπά η χορδή της αγνότητας
για το καλό της ανθρωπότητας
διαφημίσεις στα προσεχώς
ανοίγει, μπαίνει αέρινο φώς
Θετός πλακούντας παγωμένος,
από παλμούς στερημένος και υγρά,
κατάσταση υποτονική, μειδιούσα
λόγο καταγωγής ή επαγωγής σε άτοπο
περιφερόμενος μύθος, δια ζώσης.

Στείλε μου έναν κλώνο σου
Κέρνα μια μπόρα απ' τον πόνο σου
Βραχυκυκλώσου να πάμε πιο γρήγορα
Πέτα, πέτα τα βαριά σου
Ξέχνα τον πόνο, συνέχισε να φτερουγάς
Το ίδιο, όπως ξέρεις, με την καρδιά σου
Είμαι κοντά σου, μέσα σου,
Που κοιτάς?
πίσω και προσπερνάς
καθώς δίπλα σου στρίβω.

Κρότος Δεύτερος
[Μπορώ και να τρέξω]

Πλαγιάζω με την μούσα στα ονείρατα μου
Κι αυτή χαϊδεύει τρυφερά τα μαλλιά μου ,
λέει νανουρίσματα στιχάκια μαγικά αινίγματα
το νου μου διεγείρει με θείους χυμούς ποιήματα

(ρ)
Για την ματαιότητα
της στιγμής την αιτία
φωτιά κι αμαρτία
εκτός ελέγχου θεά

(fotos by me/ Καλών Τεχνών Αθήνα)

-το τραγούδι αυτό αφιερώνεται
στην θάλασσα της Φαίδρας Φις
και στην σκυλοπνίχτρα..-

η συνέχια στο room..

σΤο σουαρέ των Κύκλων

Συζητήσεις.. Ποίηση
η μουσική, οι παύσεις δίνουν ρηθμό,
συνθέτουν σκοπό..
Συρηκνώνωμαι [ξάφνου, ένα ιγκουάνα
κι ένας κροκόδυλος γίνονται -εξ αλλώθεν -
οι καλύτεροι φίλοι]
απο ρέμβη πέφτω στην μεμβράνη
του τυμπάνου σου (αρέ),
Κρότος Πρώτος

Ωραία. πολαπλή Φωνή.
άνοιξα κι έγινε εσωτερική,
έκλεισα και νευρικά αντανακλάται
ελεγχόμενη επιληψεία σχηματίζει ΑκΩαμ Μουσική
στην τεντωμένη χορδή
(ή οπτική, η άλλη αίσθηση,)
Πες το! , σοκολάτες και ρούμι!
Πίανο κι ένα βιολί, ή
βάλεέστωοέναCDοηλεκτρισόςνατοτήξει

Εαν είναι οι σκέψεις καλέσματα
θα είναι πολλοί και καλοί.
.......................
να κάνω άρπες,
να μας βγάλω,
ή ψέμματα..

να μας κάψω , να μας βρέξω,
να μας σιδερώσω, μας να φυσήξω
να μας βγάλει το περιστέρι
ψαρωμένο πετάει
αγαπάει και κουρνιάζει

μοιράζοντας
αφρούς

ξανά με ή χωρίς μον-αξιά
μέσα σε ανθρώπους
αποκλείνοντων οραμάτων
με αξέχαστη μυρωδιά

στο σουαρέ των κύκλων
(ασχημόπαπων ή κύκνων)

(fotos by me)