Το γάντι

Δεν είναι τόσο που ήρθαν όλοι χώρια από σένα
Είναι το χιόνι που στρώνεται πάνω στα περασμένα
Σαν εκείνα τα άνθη που για μια πανσέληνο ζουν
Μια στιγμή κι η ευτυχία μας στης ιστορίας το ρουν

(σε Χαιρετώ αγαπημένο,
Υποκλίνομαι βαθιά και σκύβω,
να πιάσω το γάντι που μου πετάς,
Ενθύμιο χρήσιμο στο βαρύ μου χειμώνα.)

Πληγώνονται οι άνθρωποι, σκοτώνονται για κτήματα
Κι εγώ που δεν υπάκουσα ποτέ σε νήματα κανενός
Θα ήθελα μονάχα πριν πετάξω να αντικρίσω αυτόν
που θα μου δείξει του Διογένη ο δικός μου φανός

(Σε χαιρετώ, με βαθιά υπόκλιση σκύβω
να πιάσω το γάντι που μου πετάς.
Να στο επιστρέψω σκέφτομαι
μιας και μου ‘ναι μικρό)


..

[Έξω κοιτώ, το έστρωσε, ηρεμία..
ευκαιρία να φτιάξω έναν χιονάνθρωπο,
όπως και να βγεί θα σου μοιάζει.
Θα διαλέξω ένα καρότο χοντρό και
δυο βόλους παλιούς για τα μάτια.
Δεν ξέρω αν πρέπει να σε βάλω
να κρατάς δρέπανο και μαστίγιο
Ή καμιά σικάτη πανάκριβη τσάντα.

θα σε φιλοτεχνήσω ενθυμούμενη όσα
μου έγραφες Υπογράφοντας, δικό σου για πάντα.
Κι ίσως αυτά τα κρύα μας ψεύδη να σε διατηρήσουν
Ως την πρώτη ηλιοφάνεια της νέας χρονιάς,
Να σε χαζέψω να λιώνεις και να κυλάς
στις πέτρες. Να λιώνεις μακριά στο φαράγγι.
Να γίνεσαι μια εικόνα, επιτέλους, κατά-νοητή.]

(fotos by me)