Χτύπημα , άλγος , πόνος φρικτός
σαν μούδιασμα σα πούμε ... κι έπητα ...
κι έπητα αδιάζεις , αδιάζεις , αδιάζεις
γίνεσαι ένα με το πάτωμα , το χώμα , τη στάχτη
πέφτεις στα γόνατα , φωνάζεις
κι εκλυπαρείς για ένα φώς .
Ένα νύμα νιώθεις να σε κρατά ,
σε φυλακίζει , σε κάνει ένα με τον πόνο ,
την λύπη , τον αργό θάνατο που μόνο
αηδία και εμετό προσφέρει
και να σου ξανά παλεύεις , χτυπιέσαι
να φύγεις μακρυά ... μακρυά ...
Αυτό το νύμα κατάρα , θεού φωνή ,
βάζει το έργο του πόνου να δείς απ’ την αρχή
να σέρνεσαι , να ουρλιάζεις , να αδιάζεις ,
ότι ωραίο έζησες να βιάζεις ...
και είσαι εδώ και πάλι καλεσμένος
στου πόνου τη μικρή γιορτή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή