Γιατί αγάπη μου να χωρίζουμε εμείς; 

ΤΙ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΕΜΑΣ;

Μάνα του είμαι θα 'πρεπε ένα τηλέφωνο έστω να με παίρνει σε μια γιορτή

 Με έχει πλαντάξει στο κλάμα και με έχει τρελάνει στην αγωνία και την θυσία. Τον έφτασα 18 χρονών κοντεύει. Ολόκληρο γαϊδούρι. Ας κάνει ότι θέλει τώρα πια ας φύγει ας πάει όπου θέλει. Εγώ τονε γέννησα, τον έφτασα μέχρι εδώ. Μάνα του είμαι. Να θυμάται να στέλνει κανα γράμμα και να έρχεται σε καμιά γιορτή. Κι αν δεν. Μάνα αν ήμουν κακή ποιος να το πει.    

Έχει δουλειές. Παπαριές. Θέλει άλλη ζωή. Και δε με γουστάρει. Μάνα του είμαι ένα τηλέφωνο θα έπρεπε να με είχε πάρει.

 

Ένα διημεράκι θα βρω να σε κλάψω

 

Ψάχνω μια λογική να βασίσω το θέμα μας και δεν βρίσκω. Το γιατί δεν βρισκόμαστε είναι όπως κι η λογική που δεν βρίσκω. Να φάω τους προβληματισμούς μου να μην τους λέω γιατί μοιάζουν με γκρίνια. Αλλά τι να τον κάνω και κάποιον που θα πρέπει να τρώω μόνη μου πάνω από τις μισές μου σκέψεις και διαθέσεις. Δεν βγάζει νόημα αυτό γίνεται «λίγο» άρα δεν αξίζει. Ψάχνω λοιπόν μια λογική για το θέμα. Όχι μια ορθή λογική, σίγουρα μιλάμε για κάτι περίεργο. Θα μπορούσα να βρω κάτι για την στιγμή και για να φτιάξω ατμόσφαιρα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι στην πραγματικότητα με έχει πετάξει στο πουθενά. Κι όσες δυνατότητες και να έχουμε στο πουθενά μόνο λογοτεχνία μπορείς να κάνεις. Κι όσο καλή και να είναι θα παραμένει πάντα θλιβερή κι ανισόρροπη. Η ελπίδα μου έχει εξαντληθεί. Μόνο η καύλα μου έχει απομείνει να καλύπτει και τον χώρο της ελπίδας και της λογικής,  μα δεν είναι ευχάριστη χωρίς προοπτική και σύνδεση. Δυστυχώς δεν σε καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είμαστε μαζί. Δεν το καταλαβαίνω. Κι αυτό με γκρεμίζει. Τι νόημα έχει να θες κάποιον τόσο πολύ εφόσον δεν τον καταλαβαίνεις. Την στιγμή μάλιστα που έχεις κάνει τα πάντα κι έχεις υπερβεί εαυτόν για να τον καταλάβεις. Δεν βγάζει νόημα αυτό είναι πολύ «λίγο». Είναι κάτι από λάθος στοχασμός έως αστοχία υλικού. Πάντως δεν δουλεύει. Τώρα γιατί δουλεύει η διέγερση είναι η ερώτηση που ξεκινά και τελειώνει κάθε κύκλο. Κύκλους με ανεπανόρθωτη φθορά και ζημιά. Τα έργα αυτά εγώ δεν θέλω να τα δώσω στον κόσμο. Προτιμώ να καούνε. Δεν υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που φτάνουν τόσο μακριά. Το διαβάζουν και καταλαβαίνουν το 1%. Όπως δεν θα δώσω τον εαυτό μου και το σώμα μου σε κάποιον που θα καταλάβει το 1% μου έτσι δεν θα δώσω και τα έργα. Ξεκίνησα με τα έργα και ακολούθησε όλο μου το σώμα. Σώμα πνεύμα ψυχή να πηγαίνουν μαζί. Δεν έχει νόημα να δίνεις το είναι σου και ο άλλος να παίρνει ότι μπορεί κι αυτό να είναι κάτι ελάχιστο ή κάτι εντελώς άλλο. Να σε μεταβολίζει κάθε οργανισμός εκεί πέρα όπως του κατέβει. Παίζουν κι ωραίες συνδέσεις δεν λέω. Εκεί είναι ωραίο να δίνεσαι όπου τις βρίσκεις. Αυτά σκέφτομαι και αποφεύγω την έκθεση όπως αποφεύγουν κάτι αρχαίες φυλές την φωτογράφιση.  Κάποια στιγμή σκεφτόμουν πως τα έργα θα ήταν ωραία ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους σαν κι εμένα. Πως έχω κάτι να πω να παρουσιάσω έστω ένα σπάνιο είδος και μια ιδιαίτερη τεχνική. Μια διαφορετική ή μια σπάνια οπτική γωνία. Να εργαστώ πάνω στην κοινή οπτική εισάγοντας πράγματα που έχω να πω. Αλλά εδώ δεν καταλαβαίνω τον άνθρωπο που αγαπώ και δεν καταφέρνω να έρθω κοντά του και να μείνω κοντά του. Τι ψάχνω λοιπόν. Κάποια εφεύρεση σαν μαγειρικό λάθος; Να καούν όλα; Με οδήγησαν στον γκρεμό; Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είμαστε μαζί και γιατί δεν βρισκόμαστε. Το νόημα έχει καταρρεύσει. Και δεν βρίσκω ελπίδα να προσπαθήσω. ΧΩΡΙΣΑΜΕ δλδ. Και είναι μαλακία να χωρίζεις καυλωμένος είναι καταστροφή.

          Ω έλατο μ΄αρέσεις πως μ΄αρέσεις

αυτή η νύχτα μένει

 

όλη η αγάπη μας μια παρεξήγηση

 

Φεύγεις χάνεσαι εξαφανίζεσαι. Ξέρεις από πικρές σου εμπειρίες πως η συμπεριφορά σου μπορεί να γίνει πολύ χάλια σε κάποιες ψυχολογικές σου φάσεις και προτιμάς να χαθείς.

Φεύγουν χάνονται εξαφανίζονται γιατί σε κάποιες ψυχολογικές μου φάσεις η συμπεριφορά μου γίνεται πολύ χάλια. Ξέρω έχω πικρές εμπειρίες από όπου προτίμησα να μείνω.

      

όλοι τα ίδια παθαίνουμε .. ντιν νταν ντον και χιόνια στο καμπαναριό που Χριστούγεννα σημαίνουν

 

αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου

καλοτάξιδη

 

 

«Την γκρέμισαν την κρήνη, με το χωματουργικό μηχάνημα και την φόρτωσαν στο φορτηγό του δήμου. Το φορτηγό του δήμου έφυγε σαν ξόδι προς άγνωστη κατεύθυνση. Η κρήνη των παιδικών μας χρόνων, των αναμνήσεών μας, βανδαλισμένη και κανιβαλισμένη όδευε προς τους ασφοδελώνες της λήθης.»

«Τώρα πέρασες στην αιωνιότητα. Μόνη σου θα περπατήσεις μέσα στην αβάσταχτη σιωπή των Ιλισίων πεδίων. Με την μαθητική σου ποδιά, λεπτή κι ανάλαφρη, σαν αεράκι, σαν ελαφάκι.  Καλό σου ταξίδι»

με τέτοια μούτρα παρακαλώ

 

και κάτι ιδιαίτερα σημαντικό

ούτε καν μισός

 

.. ένα τέταρτο μένεις λέμε.

από εχθές ξημέρωνε Παρασκευή

 

Είναι Παρασκευή. Είμαι σε απόγνωση. Τα πιο αληθινά λόγια τα άκουσα απ’ τον πρωκτό. Τόσες αλήθειες που δεν ξέρουν οι ρίζες. Η αφαίρεση στην τέχνη, οι ενέργεια ως αιθέρας κι αυτό που μένει να μας τρέφει. Για όλες αυτές τις αλήθειες μιλάει ο πρωκτός. Μιλάει για την απόγνωση τόσο ωραία που νομίζω πως δεν θα μιλήσει ποτέ κανείς άλλος όπως αυτός. Μιλάει για την αγάπη και για την ζωή καλύτερα από όλα τα στόματα και τα μυαλά που έχουν καταγραφεί τόσους αιώνες. Κάθισα κι έγραφα ποιήματα μα ένιωσα πως δεν τον φτάνω να τον αποδώσω στο ελάχιστο και τα έβαλα στο συρτάρι εις μνήμην των επισκέψεων. Ένιωσα πως δεν πρόκειται ποτέ να πιστέψω σε κάτι άλλο πως τίποτε δεν μιλάει για τις αλήθειες τόσο καθαρά. Είναι ένας τρίτος ίσως γι΄ αυτό.

         

μασώ

 

  σώμα