Στα βόρια σύνορα τα κλειστά κάθησα και τραγούδησα στα σκυλιά

 

Αυτό το κομμάτι που έχουμε από τα άστρα. Πριν τ' άστρα. Χωρίς να κοιμάται. Χωρίς να ξυπνάει. Είναι κάτι που ξεκινάει τη μνήμη μέσα στη δίνη την πρώτη. Ανακατεύει το σκοτάδι και συντρίβεται φως. Κανείς δεν μπορεί να στο πάρει. 

Σε ένα μέρος αναπόσπαστο.  Προφυγοκεντρικό. Μνήμη που σε κάνει ανήσυχο και μες την πιο μεγάλη ηρεμία. Είναι το ίδιο αυτό που σε κάνει να νιώθεις αδιάλυτος και στέρεος ακόμη και στην πιο μεγάλη τρικυμία.

Κανείς δεν κλέβει παίζοντας με αυτή τη μνήμη. Ακόμη κι όλη η αλαζονία της λογικής το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδίξει πόση δύναμη έχει το άτομο μέσα του.

 

Ζωή λυτή με κέρασες

 

Είχα πολύ δυνατό κουτελο. Το κουτελό μου έσπαγε ταύλες.

Έχω ρήγμα στον εξωτερικό φλοιό από την βιβλιοθηκη σου. Και πια δεν μπορώ να σκοτώνω δεμένη. Δεν μπορώ να δεθώ πια. 

Αυτή η συνειδητοποιηση είναι από τις πιο βαριές για μένα. Πάνε οι σειρήνες  και τα περίεργα νησιά. Να είμαι ευγνώμον. 

Για κρίσεις και επισόδια

 

Αρχίζω να συνειδητοποιώ πως βρήκα το φάρμακο και θα μπορω να το χρησιμοποιώ. Θα γίνει η ζωή μου καλύτερη καί της μικρής όταν μεγαλώσει αν το αποφασίσει. 

Το αφιόνι! Το σοφό αφιόνι μπορεί να κάνει την ζωή μου σχετικά πιο κανονιστικά φυσιολογική. Να μου γιατρεψει τα συμπτώματα του άγχους και της θλίψης. Να μου μειωσει την ένταση την νευρικότητα τον ανταγωνισμό και την επιθετικότητα. Να απαλήνει και να ρυθμίσει τις διακυμάνσεις του μυαλού μου. Να μειώσει την μαθηματική μου τάση. Τις αϋπνοιες. Τον πόνο. Την υπερκινητικότητα και την διάσπση προσοχής. 

Μπορώ να κοιτάω τα δράματα και τις τραγωδίες γαλήνια και να τους χαμογελάω. Να αντέχω. Και να αντέχομαι. 

Να κοιτάω τα λαϊκά και τα μπλουζ και να νιώθω αγάπη και συμπόνια και γαλήνιο έρωτα. 

Αχ! Όπιο. Σοφό μου όπιο. Και όλα εν Ειρήνη.

Κεντροφόρος

 

Όραμα τέτοιο !

σενάριο  .. Παίζετε!

Είμαστε κασκαντέρ λέμε ..

Θέλω ιδιωτική προβολή σόλο δύο.

Και να παίζουμε το ίδιο.

Μάτια μου

 

Ματάκια μου

Δεν είναι και τόσο κακό  ..

ς

Για λίγη αγάπη απτή για λίγο χρώμα στη σκιά μου

 

Αγάπη μου, δεν υπάρχει χειρότερη κόλαση για μένα από έναν ζωντανό άνθρωπο μέσα σε ένα ασκητικό κελί. Είμαι τόσο διψασμένη για αγάπη απτή. Νιώθω πως μου είναι μεγάλη ανάγκη μια καλή προσγίωση. Και θέλω να δώσω την αγάπη μου σε όποιον μου δώσει αυτή τη χαρά. Να με ενώσει με την σκιά μου. 

Δεν ξέρω αν γίνεται αλλά γιατί να μην γίνεται όσο γίνεται θέλω να ξαναπροσπαθήσω. Με όλη μου την πίστη. Μα για να το πετύχω πρέπει να οδηγηθώ και στο ανάλογο πόρισμα ώστε να κλείσει αυτή η τελειωμένη μας υπόθεση που με ταλεπωρεί τόσα χρόνια. 

Δεν θέλω να πω πως ήμουνα λίγη. Μα ούτε και πολύ. Κι ούτε ακριβώς δεν ήμουνα για να γυρίσει το κλειδί. Να πω πως απλά δεν τα βρίσκουμε. Κι είναι τόσο απλό. 

Ένα τηλέφωνο είναι να κάνω. Να πω πως έχω πολύ ανάγκη λίγη αγάπη απτή. Μια επήγουσα προσγίωση. Και μια αγαπημένη γυναικία φωνή θα μ' απαντήσει ζεστά για να βρεθούμε σε λίγες μέρες. Και να βρισκόμαστε να σμίγουμε τα σώματα μας να ανταλλάζουμε χημεία. Όπως το ξέρουμε και είναι ωραίο. Κι ίσως να σμίξουνε έτσι και οι ζωές μας. 

Λίγη αγάπη έχω ανάγκη απτή. Μια προσγίωση λίγο χρώμα. Αλλού. Πέρα μακριά από τον κύκλο σου. Και τελικά πιθανόν να βρέθηκες στην ζωή μου για να μίνω μακριά από τους λογοτεχνικούς κύκλους και να κρατηθεί άσημο το έργο μου κι άγνωστη η ταυτότητά μου. 

Καλό μήνα

Να πούμε και μια μέρα αλήθεια ..

Είσοδος Από Ταράτσα

 

ΕΙΣΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΑΡΑΤΣΑ

Στο πρώτο επίπεδο είναι η είσοδος. 

Κι αν έχεις φάει πόρτα 

και θες να πας και στ' άλλα 

πάρε τη βοηθητική σκάλα. 

Τί έκανα ρε;  

Ρε Τί έκανες!

Σου φεύγανε τα ποτήρια από τα χέρια

 και σε σερβίραμε σε πλαστικό. 

Για μπέμπιδες

Σπάω

Με θυμάσαι 

 Τρώω πόρτα

Πρώτο επίπεδο Είσοδος 

άλλη μέρα δε θυμάμαι

(...Ποιος θα ήθελε να με ευνουχίσει

Ψάχνω...)

 Από ταράτσα

Προσπαθώντας να το διασκεδάσω

Είδα κι ένα σπίτι πλήνθινο που το είχε σωρώσει η μπολντόζα και λυπήθηκα και θύμωσα. Γιατί γκρεμίζουν τόση αρμονία και τόση φύση και ψυχή. Για να φτιάξουν μια χημική σκουπιδοπαραγωγή επιφανιακή γκλαμουροκατάσταση. Μαλακία. Ας πηγαίνανε παραπέρα. Αυτό ήταν ήδη άψογο και με τον ασβέστη του για 10.000 χρόνια. Φαντάστηκα τους ανθρώπους που το φτιάχνανε, τον ιδρώτα τους και την ευχαρίστηση. Την γιορτή που ήταν τότε η οικοδομή. Και τους ένιωσα από μέσα μου να το κοιτάμε. Θυμωμένοι και λυπημένοι. 

Ο Τρικούπης τότε έπαιρνε το δάνειο της χρεοκοπίας. Να ξεράνει την Κοπαΐδα. Και να φτιάξει τα τραίνα των Τεμπών σήμερα. Άκου να ξεράνει τη λίμνη λες και δεν υπάρχουνε χωράφια ένα γύρω. Τί να του πούμε. Μπράβο του που μας χρεοκόπησε να ξεράνει τη λίμνη.