Ξύπνησα κι έβρεχε. Σήμερα ο ήχος της βροχής είναι παρηγοριά κι έλεος για το διαλυμένο μου σώμα. Ξέρω πως θα πιαστώ και εχθές έκανα πολλά τεντώματα και ασκήσεις χαλάρωσης και δεν ξύπνησα πιασμένη. Μόνο το χέρι μου το δεξί πονάει και το έχω δέσει με την καινούρια του δέστρα με το τζελ. Με ησυχάζει που έκανα αρχή και ξέρω πως θα προχωρήσω κάπως όπως και να έρθει ο καιρός. Τα δέντρα είναι καλύτερα από πέρσι και άμα τους φερθούμε καλά δείχνουν τόσο ζωηρά και πως θα δώσουνε και του χρόνου ακόμη πιο πολύ. Γελάω κι εγώ με τον Θεό που γελάει μαζί μου αλλά νιώθω πως με συμπαθεί και με βοηθάει να οργανωθώ καλύτερα. Μα πάντα βρίσκω κάποιον τρόπο και προχωράω πολύ σταθερά. Μ΄αρέσει το σταθερά. Κι άλματα που έχω κάνει σταθερά τα έχω κάνει. Με βοήθησε εκείνο το άλμα που είχα φάει το πόδι μου τότε και έχω την μεγαλύτερη έννοια πάντα στην προσγείωση να πέφτω στα δυο μου πόδια και λυγισμένα όπως σε ελαφρά υπόκλιση.  Μ΄αρέσει το ήπιο τοπίο. Έχει κι αυτό τις ώρες της έντασής του αλλά η ένταση στο ήπιο τοπίο είναι συνήθως μια απολαυστική αγριάδα που μπορεί κανείς να της αφεθεί χωρίς να χρειάζεται να βρίσκεται σε συναγερμό.