ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΡΘΕΝΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΑΤΗ
Η μοναξιά μου φοράει πάντα παντελόνια
Δεν ξέρω πότε ακριβώς συνέβη αυτό
Αν είναι κάτι από γεννησιμιού μου
ή κάτι που έτυχε στα δώδεκα ή στα οκτώ
Αν φταίει εκείνη η νύχτα που είδα
πεταμένη την κοπέλα στα σκουπίδια
Αν φταίει η εξουσία και ο φαλλοκρατισμός
ή αν είναι κάτι πιο βαθύ ακόμη πιο συντριπτικό.
Τη μοναξιά θυμάμαι πάντα να φοράει παντελόνια
Και στα φουστάνια μέσα αισθάνομαι να ανησυχώ
κι όλο το μπράτσο κάποιου ψάχνω. Να κρατηθώ.
Όπως κρατήθηκα από εκείνο του πατέρα
Και όπως κάποτε που ήμουν η Χιονάτη
μες στο μικρό σινάφι μου το αδερφο-φιλικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή