Ξύπνησα χάλια. Από τα ξημερώματα αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Οι αμυγδαλές μου κρύωσα και πονάει το σώμα μου και περισσότερο το δεξί μου χέρι στον αγκώνα κι ούτε το ποτήρι δεν μπορώ να σηκώσω χωρίς πόνο αν και έβαλα πάγο πριν κοιμηθώ. Πίνω καφέ και πρέπει να πάω για τα σταφύλια. Έπρεπε να είχα πάει από τις 8. Ίσως γίνει κάποιο θαύμα και γιάνω με την διαδικασία. Έχω ευαισθησία στις αμυγδαλές μου, είχα πάθει πάρα πολλές φορές μικρή και μου έχουν πει να τις βγάλω. Θέλει αντιβίωση τώρα αυτό. Έχω κρυάδες. Το είχα σκεφτεί πως δεν έπρεπε να ξεκινήσω τίποτε με τέτοιο όνειρο αλλά ο καιρός λέει για καταιγίδες τις επόμενες μέρες και φαινόμενα για το νέο φεγγάρι. Έτσι είναι όμως αν κάτι το θες πολύ μπαίνεις κι ας βγεις σμπαράλια. Είναι η σημασία των πραγμάτων κάτι φορές δυνατότερη από τις συνθήκες. Για κάποια πράγματα δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Το να μικρύνεις κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο από το να είσαι ο μεγάλος. Να μπεις από το ΙΔΙΟΝ στο ΚΟΙΝΟΝ. Τί να είναι κάποιος μεγάλος αν δεν μπορεί να γίνει μικρός. Ο μεγάλος είναι και μικρός. Ο μικρός δεν μπορεί να είναι μεγάλος. Καμιά φορά λέω κι εγώ τί τώρα να μπω στον σωρό. Κι όμως, πολλές φορές αυτός είναι ο δρόμος. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα έξω από την ζωή. Η εμπειρία έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από το όποιο αποτέλεσμα και προϊόν της. Κι αυτό δεν μπορεί να το μας το πάρει κανείς. Αυτό μπορεί να είναι ίσως το όριο και μια πύλη από το ΙΔΙΟΝ στο ΚΟΙΝΟΝ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή