τραγικά ωραία

 είχα συναντήσει μια τύπισσα περίεργη. μου είχε κάνει εντύπωση που φόραγε μια φούστα της εκκλησίας με ένα πολύ προκλητικό καλσόν και κάτι μπαλαρίνες από κάτω. κι από πάνω ήταν σαν τη Μαρία Αντουανέττα αλλά είχε κάτι φευγάτο εντελώς πρόστυχο κι αθώο μαζί αυτό που μου χαρακτηρίζει εμένα την καλλιτεχνική τρέλα. και όντως όμως όπως μου είπε έπαιρνε και κάποια βαριά αγωγή. ως ζωγράφο την γνώρισα σε έναν χώρο και μου είχε κολλήσει και με ρωτούσε να την φιλοξενήσω εδώ στην εξοχή να έρθει να ζωγραφίσει. πραγματικά σχεδίαζε πολύ ιδιαίτερα και το σκεφτόμουν και ρώτησα έναν κοινό φίλο και μου είπε πως είναι καλύτερα να το αφήσω. κι έτσι μια μέρα που με είχε πάρει κάμποσα τηλέφωνα χωρίς να το σηκώσω της έκανα φραγή. όμως όταν την είδα μετά από κάποιους μήνες τότε που είχα ανέβει για να πω το ποίημα στο πανεπιστήμιο χάρηκα και φύγαμε μαζί με το λεωφορείο από τον Κεραμικό μέχρι Ομόνοια. εκεί μέσα μου είπε μια ερωτική ιστορία. πως αυτός που την είχε κάνει να νιώσει δυνατότερα τις τρις φορές που βρεθήκανε όλες κι όλες. μετά από δε θυμάμαι πόσα χρόνια νοίκιασε διαμέρισμα στην πολυκατοικία που έμενε με τον άντρα της μα ποτέ δεν ξαναέγινε κάτι κι ακόμη και εκείνη την στιγμή που ήταν χήρα δυο χρόνια. μέσα στο λεωφορείο που πηγαίναμε να πάει σπίτι της εκεί στην πολυκατοικία που είναι ο άλλος. ήταν φοβερό το πως μιλούσαμε τόσο γρήγορα και λέγαμε η μια στην άλλη τον τρελό καημό της μέσα στο 021 . ακόμη σε φραγή την έχω κι ούτε την ξαναείδα. αλλά μου έχει μείνει αυτή η ιστορία ως απίστευτα συγκλονιστική και χαοτική.