Έχουμε αφιερώσει την ζωή μας στην Ποίηση. Και θα ήθελα κάποια στιγμή να προλάβω να αφήσω στην τέχνη κι εγώ λίγα ποιήματα ολοκληρωμένα.
Και δεν ξέρω μπορεί να είμαι και τόσο μαζώχα που να λέω πως δεν με πειράζει ότι κι αν γίνεται αφού έχω αυτό για σκοπό. Και να σας θέλω να μοιράζεστε εσείς την πρώτη μου θέση. Α! Δώσε μου το υλικό που χρειάζομαι .. και που νιώθω πως και εσύ το χρειάζεσαι όσο κι εγώ. Όσο πιο γλυκά μπορώ να στο πω. Και ξινά όταν φεύγεις. Και σε όλες τις γεύσεις μέσα απ’ τη γεύση σου.
Θυμάμαι τι ωραία που ξεκινήσαμε. Με τόσο ωραία σαρκικά ποιήματα. Και τι πλήγωμα ήταν θεέ μου αυτά τα ποιήματα πλήγωσαν περισσότερο κι απ΄ την πληγή τους. Κι είναι αυτό ένα δείγμα για το πόσο μας ξεπέρασαν τα έργα μας και ότι έχουμε το χάρισμα. Κι ύστερα ήρθαν έργα βαθειά ψυχικά και υπαρξιακά που κι αυτά έχουν κάτι να πουν βεβαίως. Μα τι μπορεί να πει ο Ποιητής μυρίζοντας και ξαναμυρίζοντας ένα χυμένο κλεμμένο βρακί!
Θυμάμαι την χαρά μου όταν ένιωσα πως βρήκα τον τόπο που συγκεντρώνεται όλο το υλικό και άυλο δυναμικό που χρειάζεται η Ποίηση. Όταν συνειδητοποίησα ότι έχει ένα πρόσωπο αυτός ο τόπος κι υπάρχει. Κι έχει μια μυρωδιά πέρα από τις γνωστές διαστάσεις αλλά που θα μπορούσε ο Ποιητής να προσφέρει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή