Τα πράγματα έχουν αγριέψει πολύ στην ανθρωπότητα. Το προσωπείο του πολιτισμού πιο ενοχλητικό από ποτέ. Δεν θέλω να κοιτάζω τα νέα. Τα ξέρω. Οι άνθρωποι είναι τόσο εξαρτημένοι από το πιο αναίσθητο σύστημα που υπήρξε ποτέ. Το πιο απολίτιστο της Ιστορίας. Οι "φιλόζωοι" είναι οι πιο τρομακτικοί. Και αυτό παίρνει μεγάλη ανάλυση από που καθοδηγείται και για τί συμβαίνει. Αφού η κοινωνία των εθνών στηρίζεται νομικά στη βάση του στις αρχές του φυσικού δικαίου κι αυτό τώρα διαμορφώνεται έτσι τρομακτικά. Είναι ένα σύνθημα εδώ και χρόνια που φωνάζει στους ανθρώπους να κρατήσουν κάτι από τον παλιό τους εαυτό και την γνώση και τις τέχνες μα ποιος το ακούει που λέει, αν πέσει το ρεύμα πάει ο πολιτισμός σας. Οι νόμοι της φύσης τα πιο απλά και κατανοητά πράγματα λογικά θα έπρεπε να έχουν εφαρμογή σε όλους τους νόμους αλλιώς κάτι δεν θα πάει καλά και αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει. Ας πούμε τον αέρα όταν ανοίγεις μειώνεται η ένταση όσο κλείνεις αυξάνεται. Η ταχύτητα του μεγαλώνει στην χαραμάδα και στην χαράδρα από ότι στο πλάτωμα. Έτσι συμβαίνει και με την βία και με όλα. Όσο κλείνονται οι άνθρωποι στο δήθεν προσωπείο του πολιτισμένου εαυτού τους και μπαίνουν στην σειρά τόσο πιο άγρια θα φωνάζει το μέσα τους και θα ξεσπά από τις χαραμάδες τους ή θα σαρώνει το μέσα τους και δεν θα μπορούν να σκεφτούν και να ηρεμίσουν. Ποιος βλέπει μέσα τί γίνεται ποιος αντέχει να δει. Οι άνθρωποι δεν ανέχονται την αλήθεια αλλά τα πάνε πολύ καλά στο να αγαπάνε το ψέμα τους και να του δίνουν την πρώτη την περίοπτη θέση. Και δεν μιλάμε στο απλά να αλλάξεις κάποια ονόματα και να τα ονομάσεις τα πράγματα κάπως που να υπάρχουν λάθη στη σειρά. Μιλάμε για ολόκληρες περιοχές στο σκοτάδι. Οι παλιές υποδομές οι διαχρονικές ξηλώνονται και μένουν μόνο οι εξαρτημένες οι καινούριες. Υποδομές και δρόμοι που σε μιαν ανάγκη θα μας έδιναν λύσεις. Μιλάω για πηγάδια για δρόμους για οικοσυστήματα. Σήμερα το νερό το φαγητό είναι εντελώς εξαρτημένα από το ρεύμα και την τεχνολογία. Την τεχνολογία που κραύγαζαν όσοι το είχαν προβλέψει πως είναι μόνο για το Σάββατο. Η τεχνολογία είναι μόνο για το Σάββατο. Πραγματικά δεν πρέπει να νομίζει κανείς πως οι ισχυροί της Γης είναι καλύτεροι από εκείνα τα παιδάκια στο δημοτικό που σκοτώνουν τις κάμπιες από τα πεύκα διότι τους προκαλούν αηδία και φόβο. Πως ο αποξενωτικός μας πολιτισμός μας έχει δημιουργήσει τόσες στρεβλές κρίσεις και αντιλήψεις για το ωραίο το δίκαιο και το σωστό, για το τί είναι καθαρό και τί βρώμικο. Η δουλειά του καπιταλισμού είναι να δημιουργεί ανάγκες και εντελώς χειριστικά να πωλούνται όλα. Είναι τερατώδης ειρωνεία αυτό το σύστημα να μιλάει για δικαιώματα. Να ξεριζώνει πράγματα αιώνων και να ισοπεδώνει αναχώματα, να φράζει την είσοδο στο διαχρονικό. Να μας πουλάει αγάπη και νιάξιμο όσο βρίσκεται σε αυτή την βάση κι όλα είναι της αγοράς. Αγοραία ναι, με την αρχική έννοια ξεκινάμε πάντα και φτάνοντας στο σήμερα μέσα της βλέπουμε και τί έχουμε γίνει σήμερα. Από που ξεκινήσαμε και που βρισκόμαστε. Και διαλέγεις αν θέλεις να ζήσεις την εποχή ή να βγεις στο διαχρονικό. Μπονιουελικά πάλι. Ανοίγεις μια πόρτα και βγαίνεις. Κι οι άνθρωποι τότε σε κοιτάνε και δεν βλέπουν προσωπείο. Κι ίσως αυτό είναι το Πλατωνικό φως, το διαχρονικό πεδίο. Οι τόποι έχουν λιγοστέψει πολύ. Πέρα από τα βασικά υπάρχει μια αρχή που λέει πως για να αποκτήσεις κάτι που θα σου βελτιώσει την ζωή χωρίς να σε σκλαβώσει είναι να μπορείς και χωρίς αυτό. Για παράδειγμα για να έχεις ψυγείο πρέπει να έχεις και κελάρι. Για να έχεις νερό από την ύδρευση πρέπει να έχεις μαζέψει και βρόχινο κάπου να συντηρείται χωμένο στη γη. Τότε πράττεις με άλλους όρους. Μπορείς να γνωρίζεις αν πρόκειται για βελτίωση ή όχι. Αλλιώς δεν μπορείς να γνωρίζεις δεν μπορείς να σταθείς και πόσο μάλλον να διαπραγματευτείς να μιλήσεις. Σου λέει ο παιδολόγος μην τα δίνεις στα παιδιά σου όλα στα χέρια θα βγουν με αναπηρίες δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτε. Κι ο κόσμος κάθε μέρα πάει και τα παίρνει όλα στα χέρια χωρίς ποτέ να μάθει από που βγαίνουνε πως βγαίνουνε και μια μέρα τον βλέπεις άστεγο και τον λυπάσαι. Κολλημένο στην πόλη άπραγο περιφερόμενο χωρίς ούτε καν το ταλέντο του ζητιάνου. Μπρος κουβάλα νερό και κοπάνα τις πέτρες να ανάψεις φωτιά, αυτό είναι παιδεία. Μάθε την χλωρίδα και την πανίδα τους φυσικούς νόμους και τρόπους. Δεν τους ξέρεις; Μη μιλάς, διότι ότι και να πεις θα είναι μπούρδα. Λοιπόν, πλην Λακεδαιμονίων. Όλη η ανθρωπότητα πάει εκεί που πάει ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ. Και δεν είναι θέμα αρχηγού. Είναι θέμα πως ξέρανε τί αξίζει και πόσο αξίζει διότι είχανε εικόνα της αρχής και η αρχή δεν είναι ο άνθρωπος. Εδώ τώρα που έφτασα τον συλλογισμό μου ξέρω τί με περιμένει και πως με βλέπουνε. Ποιος είναι ο εφιάλτης της Σπάρτης και πιο το όνειρο των υπόλοιπων Ελλήνων και της δύσης γενικότερα. Τις κρίσεις και τις επικρίσεις που θα δέχομαι. Τους φασίστες που θα με εμαυρώνουν και θα σηκώνουν το λάβαρό μου εις το όνομά μου και των προγόνων μου. Κι η Ελένη μου. Και την Ελένη μου που ποιος να την καταλάβει. Πράγματα που δεν είναι υπο συζήτηση με το προσωπείο του πολιτισμού μας. Ο πολιτισμός μας λέει πως έχει προχωρήσει. Γράφει την ιστορία του στην Αφρική την Ασία την Γάζα. Που είναι οι οργανισμοί του τί είναι οι οργανισμοί του. Τα γρανάζια του. Σκύβε το κεφάλι κλείνε τα μάτια τρώγε και πίνε και κοιμήσου. Φαίνεται πιο εύκολο από το διαχρονικό. Το διαχρονικό σου πονάει το σώμα κι ίσως να πεθάνεις πιο νωρίς αλλά θα έχεις ζήσει κάποιες στιγμές πραγματικής γνώσης και ισορροπίας. Να ξέρεις και να βγαίνεις και να μπαίνεις. Να έχεις να διαλέξεις ποιος θα σε διαφεντεύει, ο Θεός κι ο Διάβολος ή ο άνθρωπος με το θείο και διαβολικό προσωπείο. Να μπαίνεις, να κάνεις τον μαλάκα και να μπαίνεις. Αν ξέρεις να βγεις. Αν έχεις τους τρόπους να βγεις που γαμήθηκες για να τους μάθεις να τους αποκτήσεις και κατα τύχη επέζησες. Κι ανέβηκες στο βουνό και κοίταξες απέναντι και ξέρεις. Κι άντε τώρα να συνεννοηθείς. Και να σου μιλάνε για πολιτισμό και δικαιώματα και τρόπους συμπεριφοράς. Για συνθήκες και εικόνες και πρέπει και μη και γιατί και διότι. Για ευθύνες για υποχρεώσεις για κοινωνικές προσταγές και συμμορφώσεις και τέτοια.
Θεέ μου πόσο αγαπώ! Πόσο αγαπώ και τί δύναμη παίρνω! Ελλάδα μου διαχρονική πως βαστάς ακόμη ένας θεός το ξέρει.
Κι εσύ Έρωτά μου που με βοηθάς να αγαπώ τους ανθρώπους και την εποχή. Ξέρω όμως πως σε εμένα δεν θα έρθεις γιατί δεν σου έμαθε κανείς τον τρόπο. Και λογικά δεν μπορείς ούτε να με δεχτείς. Κι είναι και η εικόνα μου απειλή για την δικιά σου. Γνωρίσαμε τον αληθινό έρωτα. Μια πραγματικότητα πολύ περιορισμένη κι ανάπηρη. Μα υπάρχει κι άλλη. Εκεί στην διαχρονικότητα όπου βρίσκεις όλα τα ψέματα πεθαμένα.
( art NΕΔΑ )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή