Το ράγισμα

 

Γυρνώντας στον τόπο 

Ψάχνοντας

Τί νόμιζα πως είμαι

Τί ήμουν πριν σπάσω

Τί ήθελα να κάνω

Τί ήθελα να γίνω

Πριν σπάσω την κεφάλα μου 

Πριν καραφλιάσω 

Τί δεν κατάφερα να κάνω

Τί απότυχα να γίνω

Τί  έκανα

Και τί έγινα τελικά.

Τί γίνομαι.

Έπιασα την ίδια άμμο και την είδα να τρέχει στα δάκτηλά μου δεκαπέντε χρόνια μετά. Δίπλα μου ένα παληκάρι, ο γιός μου. Εδώ του είπα ήμουν στέλεχος καριερίστας και καράφλιασα γιατί δεν άντεξε η ψυχή μου κτλ. Αλλά σημασία έχει να ξανασηκώνεσαι. Η αποτυχία και η απόρηψη είναι τα όχι που σου δίχνουν τα ναι. Τα ναι τα δικά σου. Τα ναι που σε περιμένουν. Κάθε όχι σε φέρνει πιο κοντά σε ένα δικό σου ναι. Στον εαυτό σου. Αρκεί να σηκώνεσαι. Ναι. Και να συνεχίζεις να κάνεις δικά σου ωραία πράγματα. 

Κοίταξα το σπίτι που έμενα ξάγρυπνη τις νύχτες. Τον βράχο που έγραφα. Το ποτάμι. Το δάσος  και την θάλασσα. Την Ιθάκη απέναντι. Την Κεφαλονιά και το Ζάντε πιο κάτω. Ανατρίχιασα. 

Θυμήσου σκέφτηκα τι έφυγε από εκείνο το ράγισμα και τη μπήκε.   Το τόπιο ίδιο.

 Λίγες οικοδομές παραπάνω. Στο λατομείο λίγο το βουνό πιο φαγωμένο. Δυο μαγαζια κλειστά. Ένα καινούριο. Τα δέντρα απέναντι από το αεροδρόμιο έλειπαν είχαν ξεφυτρώσει κι άλλα θερμοκήπια με φράουλες. Τα χρώματα στην λίμνη μου φάνηκαν λίγο πιο άτονα. Κι ο αμμόλοφος πως είχε λιγότερη άμμο και πως είχε μπει κάπως πιο μέσα. Το διβάρι είχε μαγαλώσει. Και κάποιες περιφράξεις έχουν ενυσχιθεί. 

Τί βγήκε από το ράγισμα. Τί μπήκε. 

Τί νόμιζα πως ήμουν

Τί νομίζω πως είμαι

Κάναμε πικνικ στο δάσος. Συγκινήθηκα. Δεν μετανιώνω. Τί να μετανιώσω. Δεν τα κατάφερα εκείνα. Διότι δεν ήταν για μένα. Απλά. Δεν είναι ντροπή.

Νιώθω καλά που δεν τα κατάφερα εκείνα. Κι η ζωή μου σπάζοντας έγινε εντελώς δική μου. Κι ακόμη πιο ξεχωριστή. 

Δεν ντρέπομαι πια για εκείνα. Δεν νιώθω πως ήμουνα λίγη. Ή πως ήμουν πολλή. Απλά δεν ήταν για μένα. Για την δική μου ψυχή.