Αυτό το κομμάτι που έχουμε από τα άστρα. Πριν τ' άστρα. Χωρίς να κοιμάται. Χωρίς να ξυπνάει. Είναι κάτι που ξεκινάει τη μνήμη μέσα στη δίνη την πρώτη. Ανακατεύει το σκοτάδι και συντρίβεται φως. Κανείς δεν μπορεί να στο πάρει.
Σε ένα μέρος αναπόσπαστο. Προφυγοκεντρικό. Μνήμη που σε κάνει ανήσυχο και μες την πιο μεγάλη ηρεμία. Είναι το ίδιο αυτό που σε κάνει να νιώθεις αδιάλυτος και στέρεος ακόμη και στην πιο μεγάλη τρικυμία.
Κανείς δεν κλέβει παίζοντας με αυτή τη μνήμη. Ακόμη κι όλη η αλαζονία της λογικής το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδίξει πόση δύναμη έχει το άτομο μέσα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή