Όταν παίζεις από το δικό σου κέντρο ο άλλος είναι απέναντι. Αν μετακινηθείς λίγο και τον αγκαλιάσεις παίζεται μαζί. Αυτό το "για μένα" όταν λέγεται είναι μαλακία. Όταν λέμε "για μας" (τους δυο) έχει μεγαλύτερη δύναμη και ολοκληρωμένο πυρίνα όπως και να το κάνουμε είναι καλύτερο ανώτερο πιο φωτεινό πιο αισιόδοξο πιο υποφερτό. Είναι η πρώτη μετακίνηση για το ΣΥΝΟΛΟΝ το ΚΟΙΝΟ κτλ. Στο απέναντι είναι λογικό να χάνουμε συνέχεια. Γιατί πως να σου πάει η καρδιά. Φτάνει στο σημείο που λυγίζει. Ο Έρωτας την λυγίζει μια στιγμή που κοιτάς τον άλλο τρυφερά και χάνεις την αυτοσυγκέντρωση δημιουργείται κενό και στη ρίχνει. Τα έχω διδαχτεί αυτά. Κοιτάς τον αντίπαλο στα μάτια τον περιμένεις. Τον έχεις μελετήσει ξέρεις πια κίνηση είναι για την αδυναμία του και μόλις παίξουνε λίγο τα ματάκια του στην σκέψη του α παπ του ρίχνεις. Μπορεί να αποκρούσει και να σου αντιφέρει δυο τρια απανωτά. Αυτό είναι το ζητούμενο να τον βρεις ανοιχτό στο α μέσα στην κίνησή του. Στην μέση της κίνησης για να είσαι μισή κίνηση μπροστά. Γι' αυτό λέγεται κι αυτοάμυνα και δεν λέγεται αυτοεπίθεση. Γιατί ξεκινάς μέσα στην μισή κίνηση του αντιπάλου, στο άνοιγμα των 90°. Στις 180° είναι μια κίνηση. Όμως ποιος ο λόγος να σε έχω απέναντί μου. Και που είναι και ο γκρεμός μας παντού γύρω ίδιο το Ζάλογγο. Αυτό το "για μας" να δω στα μάτια σου έρωτά μου ονειρεύομαι. Και το πρόγραμμα λέει πως παίρνω μια ανάσα τώρα. Εκεί δλδ που παίζουν τα ματάκια μου.
Εσύ καλά μωρό μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή