Συχνά σκέφτομαι μήπως έχω πάρει κάποια παραλληλότητα. Μήπως πήρα λάθος τραίνο που λέει και το τραγούδι. Και θα πήδαγα από το τραίνο αν ήταν πορτογαλλικό αλλά είναι γιαπωνέζικο. Νιώθω πράγματι πως ζω κάτω από ένα πολύ σκληρό κι απόλητο καθεστώς κυνηγημένη και πως κρύβομαι στα βουνά σε ανταρτοπόλεμο. Και τραγουδάει το βραδιάζει ο Στέλιος. Τί είδους αγάπη μπορεί να είναι αυτή και τί έρωτας. Ελληνικόα στο συρματόπλεγμα δομής να αιτούμαι άσυλο. Ένα καράβι Καίσαρ να μας πάρει. Κάθε μέρα πιο κοντά και μακρύτερα. Μέσα στη βίλα του Μπονιουέλ. Γιατί αγάπη μου να τα τραβάω όλα αυτά; Ποιος ο λόγος; Ποιος γαμώ τη ποιος ποιος ποιος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή