ΜΠΟΥΚΕΤΟ ΑΠΟ ΑΣΦΟΔΕΛΟΥΣ (μέρος δεύτερο)

 *

ΝΑ ΣΕ ΚΟΙΤΑΞΩ 

Την ώρα της εκλήψεως 

που σκοτεινιάζει απότομα 

θα έχω μαζί μου το καπνισμένο μου γυαλί 

Να σε κοιτάξω.

Στην λίμνη επάνω θα σταθώ 

της σπάνιας αυτής συνάντησης την ομορφιά να αδράξω.

Κι όπως θα σκοτεινιάζει γύρω εμπρός μου

Το αθέατο

το μέρος της Σελήνης τυφλά θα λάμψει.

Κι η νύχτα, η πίσω νύχτα η μαγική

 για μια στιγμή 

στου Ήλιου τα μάτια 

ευθής παραδωμένη θα εκφραστεί.

Με μιαν έκφραση που κανείς 

δεν είδε και κανείς δεν ξέρει. 

Ύστερα θα νομίσουμε πως ξημερώνει.

Μα τί χαζεύετε ακόμη; 

*

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΡΟΜΟΥ

Εσένα το στομάχι σου είν' τα μάτια σου

Κι η μύτη σου μια φούστα 

δίχως πόδια 

και δίχως παππούτσια.

Κι απάνω εκεί στο στόμα σου

 ανοιγοκλείνει του Αχέρωντα η πύλη.

Εσένα πρέπει να σε κάνω φίλο μου.

Να σε επαινέσω αρκετά 

και να σε βάλω και μπροστά να ανοίγεις δρόμο.

Ήρθε προγνωστικό για τρόμο.

*

ΚΙ ΩΡΑ ΠΑΝΤΟΤΕ

Σύννεφο γοργό

σε αχτίδα πυροχάλκινη

 που σβήνει γρήγορα στον τοίχο.

Ηλιοβασίλεμα σαν όνειρο 

κι αποχωρισμό.

Νόμισα πως σε είδα.

Πως έτσι θα είναι άμα σε δω.

Αχνά τα μάγια.

Αφρός στις φλέβες

Ποτάμια από ένα σύμπαν 

που η Γη μυαλό.

Αχνά τα μάγια. Τα μάγια αέρας

Λυγάει τα δέντρα

Σαρώνει το δέρμα.

Κι όπου τα δέντρα τρίχες.

Να σε φιλήσω πριν τις Δώδεκα.

Κι η ώρα πάντοτε

Μέρα Καινούρια.

*

ΚΑΛΟ ΜΟΥ ΕΓΩ

Πάσχω από κολλητικό αυτοάνοσο έρωτα

Κάποιο καλό μου εγώ πρέπει να με φροντίσει.

*

ΤΣΙΧΛΕΣ ΜΕ ΤΗ ΓΕΥΣΗ ΣΟΥ

Ήσουν μια καραμέλα που όλο σώνεται και που χαλάει τα δόντια.

Είσαι μια τσίχλα που μου σκλήρηνε και δεν κάνει πια για φούσκες.

Όλη την ώρα τρέχω στο περίπτερο. 

Και οι γονείς μου συνεχώς μου λένε να μη σε παίρνω απ' αγνώστων χέρια. 

Μονίμως μεγαλώνεις και την πείνα μου και το στομάχι μου το δένεις κόμπο.

Μόλις σε φτύνω ψάχνω σε αμέσως στην επόμενη 

και μπρος στον δάσκαλο μου μέσα 

στο στόμα μου ενοχικά σε κρύβω.

Έχεις γεμίσει από κάτω το θρανίο μου. Στο αυτί μου σε κολλάω όταν τρώω.

Και στα μαλλιά μου μια που κόλλησες έπρεπε να τα κόψω. 

Μ' αρέσει να σ' ανοίγω με τη γλώσσα μου.

Να σε μασώ να μην τελειώνεις.

Υγραίνεις πάντοτε το στόμα μου 

και κάνεις το μυαλό μου αφηρημένο να βαλτώνει. 

Εμπόδιο στον λόγο μου είσαι. 

Και στα φιλιά μου εμπόδιο. Μια τσίχλα είσαι που με τρώει. 

Η τσίχλα με τη γεύση σου. Η τσίχλα των ονείρων μου.

*

ΟΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ

Συνηθησμένος πια να πεθαίνει

Πεθαμένος κατεβαίνει 

Χωρίς φόβο 

και δίχως ντροπή. Νομίζει. 

Στο κοίλωμα της Γης

που ένας αλμπίνος νέγρος

αιώνια τώρα 

το διαμάντι για το μάτι σου φυλά.

Παράσταση άλλη καμιά.

Ακούει τον θόρυβο που κάνεις

 νομίζοντας πως επιτέλους φθάνεις

 για το διαμάντι σου να πάρεις

 στον κόσμο επάνω κι αυτός να βγει. 

Αιώνες τώρα.

Μα δεν ξέρει πως

οι από έρωτα πεθαμένοι

κάνουν τόσο θόρυβο.

  

Κάνουν τόσο θόρυβο. Κι οι απο πάνω.