Φτώχια έχω και πολλά λόγια

 

Οι άνθρωποι στις πόλεις έχουν αγριέψει πολύ, περισότερο από τους ερημήτες ας τους πούμε, αυτούς δηλαδή που έχουν πιάσει μια άκρη στην εξοχή. Οι άνθρωποι στις πόλεις, χωρίς να θέλω και να τους τσουβαλιάσω όλους, δεν φαίνονται να διαθέτουν πια και πολύ ανθρωπιά. Ενώ περιτριγυρίζονται από τόσους ανθρώπους μοιάζουν πιο κλειστοί και σα να έχουν πάθει και μια ανοσία στα ανθρώπινα δράματα. Είναι σα να κοιτούν δίχως να βλέπουν. Φοράν την περσόνα τους κι αν κάνεις να τους πλησιάσεις και να τους κοιτάξεις πιο βαθιά εκπλήσονται και σου αγριεύουν σα να έχεις κάνει κάτι παράλογο ή κακό. Πιο εύκολα θα γαμηθούν μαζί σου παρά θα κάτσουν να ακούσουν κάποια ιστορία ή κάτι δικό σου, τις ανάσες ή την σιωπή που θα ήθελες ας πούμε να μοιραστείς. Πιο εύκολα θα γαμηθούν μαζί σου παρά θα σ' αγκαλιάσουν και θα σου δώσουν ένα αληθινό φιλί. Σε παίρνουν για βλαμένο και εκπλήσονται αν αποζητάς τέτοια πράγματα. Σε προσπερνούν γρήγορα. Δεν φαίνεται να υπάρχει ο χρόνος για να οριμάσουν αισθήματα και σχέσεις και στις μεγάλες ηλικίες και στις μικρές. Είναι σα να σου δίνουν μια ιδιότητα σα να σε εξειδικεύουν αν έχεις το κάτι συγκεκριμένο. Κι αν δεν γίνει αμέσως αυτό σε προσπερνούν ή σε κατηγοριοποιούν στους βλαμένους που δεν γαμιούνται. Δε ξέρω, μπορεί να παραέγινα ευαίσθητη ζώντας με ζώα και φυτά, με όνειρα και ποιήματα, με ιδέες και ιστορίες διαχρονικές εδώ πέρα. Πάντα ήμουν έτσι, απλά μου ήταν και κάπως πιο εύκολο να παραμυθιαστώ με όσους διέθεταν τόλμη και μια παραπάνω ευαισθησία στην εξωστρέφια και τον αισθησιασμό τους. Και μπορούσα να αφήνομαι στο μεθύσι όταν μου άρεσε κάτι χωρίς να σκέφτομαι το αύριο και τις συνέπειες γιατί μπορούσα να αλλάζω και μέσα στην ημέρα πολλά μέρη και βρισκόμουν και σε μέρη και με άτομα που δεν με ένιαζε αν θα καούν. Φτάνω 43 και ακόμη δεν έχω καταφέρει να πάω σε ένα απλό ραντεβού. Όλες μου οι ιστορίες γεννήθηκαν από τυχαίες συναντήσεις παρέες φιλίες γλέντια πάρτυ δράσεις και δουλειές. Δυσκολεύομαι με τους συνηθισμένους τρόπους της πόλης ακόμη και με το πιο εναλλακτικό της κομμάτι. Δεν τα καταφέρνω να αφομοιωθώ και να φερθώ κάπως νορμάλ. Δεν βλέπω την πόλη ως ευκαιρία σχέσεων ή ερωτικών συνευρέσεων. Στα Φιλιατρά με τους μετανάστες νομίζω είναι πιο εύκολο και πιο θερμό το σεξ από ότι στην Αθήνα αλλά ούτε μ'αρέσει κι αυτό γιατί μου είναι δύσκολο να βρω ισαξία και να καθρεφτιστώ. Ακόμη λοιπόν κι αν έλεγα πως από σήμερα είμαι έτοιμη για καινούρια πράγματα ούτε η Αθήνα αλλά ούτε τα Φιλιατρά θα ήταν ο τόπος που θα διάλεγα. Θα τραγουδούσα πάλι και πάλι το δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα δεν θα με κλάψει καμιά πατρίδα. Γι'αυτό προσπαθώ ακόμη μαζί σου, αν πούμε κι όλας δηλαδή πως είναι θέμα επιλογής και όχι πεπρομένου. Προσπαθώ γιατί έχω νιώσει ένα βάθος που δεν ξέρω πόσες ζωές χρειάζεται για να το φτάσει κανείς να το προσπαθήσει να το εξορίξει. Κι είναι ένα βάθος από την πρώτη ματιά και σχεδόν ανεξήγητο. Τέτοιο που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή την ζημιά και προσπάθησα κάπως να βρω τρόπους να επιβιώσω μετά από αυτό. Κάπως κουτσά στραβά τέλος πάντων να μπορέσω να παραμίνω ζωντανή έστω σε όσους περισότερους τομείς γίνεται να διασώσω και να αναπτύξω. Αν μέσα από αυτούς δηλαδή μπορέσω να σταθώ και να έχω κάποια ελπίδα ευτυχίας και ικανοποίησης. Δεν με καλεί να έρθω στην Αθήνα κάτι, κάτι άλλο εκτός από εσένα. Περισότερο με αποθεί. Κι εσύ δεν ξέρω αν με καλείς από την Αθήνα ή από τον Άδη ή αν είναι ιδέα μου πως από κάπου με καλείς. Και δεν ξέρω ποιος σκότωσε τους αγαπητικούς μου, εγώ ή εσύ. Ξέρω ότι ζεις εκεί. Και θέλω να μείνω δίπλα σου κυριολεκτικά και μεταφορικά και δεν έχω άλλο στόχο από αυτόν που μοιάζει να είναι ο προορισμός και η σωτηρία της ψυχής μου. Ακόμη και αν χρειάζεται να φύγω από τους δυο τρεις ανθρώπους που είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου εδώ. Και από την θεραπεία μου που είναι  η φύση.