Κάποια πράγματα από όπου και να τα κοιτάς είναι απίστευτα. Κάπως έτσι ξεκινάνε τις καινούριες τους ιστορίες. Που μπορείς να τα πιάσεις μέσα σε κόσμους αγγελικούς. Πετώντας με φτερωτούς μονόκερους κάτω από θόλους που ζωγραφίζουν τα λέιζερ και τα βλέπεις με μια θερμική όραση σαν σε υπέρηχο αλλά πολύ πιο εξεληγμένη. Σου μιλάνε με μουσική και χρωματιστά παλμοκύματα κι αν καμιά φορά δεν καταλαβαίνεις σε γυρίζουν πάλι στην φτωχική σου γίηνη διάσταση και φυσούν τον αέρα πάνω σου να σε στρέφει να τους διαβάσεις. Εσύ ο σχεδόν αναλφάβητος, τα γράμματα στους αστερισμούς για να τους ακούσεις. Σα να χτυπάν κάπως σαν πέταλα κάπου στα σκουλαρίκια σου. Και σα να γράφεται κάτι αναγνώσιμο από τα ίδια τα βήματά σου. Όπως μαλακώνει και κάπως το έδαφος. Σαν πάνω σε πλωτό να'σαι. Πλαταίνει κατα πολύ η ατμόσφαιρα κι αν κάνεις να τεντωθείς προς την εγγύτητα είναι το μόνο που τόσο  φοβερά με πονάει.