Σήμερα το πρωί έζησα κάτι συγκλονιστικό που με επιρρέασε και με έκανε να συλογιστώ πλατύτερα την αγάπη. Κι εγώ σε κάτι τέτοια δίνω πάντα και μεταφυσικές διαστάσεις και ερμηνίες. Η Λαβ είναι το πιο τροφαντό και ηδηπαθές από τα γατάκια μου και το πιο χαϊδεμένο μου από τη σειρά του. Όταν σήμερα πριν ξεκινήσω δουλειά πήγα να ταΐσω τον "στρατό" από τα ζώα που ταΐζω μέσα στο βαρέλι με τις κροκέτες όταν ξεβίδωσα το καπάκι είδα την Λαβ μέσα στις κροκέτες κλεισμένη από χθες σχεδόν αεροστεγώς. Ήταν παγωμένη και δεν κουνιόταν, προς το άκαμπτη. Ούρλιαξα και φρίκαρα και αμέσως πήρα την αξίνα και πήγα πιο κει από τα σκόρδα κι έσκαψα ένα λάκο. Πήρα ένα παιδικό φτιαράκι και πήγα να την πάρω να την πάω στον λάκο. Μόλις πήγα να την πάρω φαίνεται είχαν περάσει λίγα λεπτά και ανέπνευσε και όταν την έπιασα κουνήθηκε λίγο. Ήταν ζωντανή! Την έβαλα σε ένα φούτερ και την ζέσταινα με τα χέρια μου που ήταν ζεστά απο την αξίνα και άρχισε να αναπνέει πιο δυνατά. Την πήγα στον Ήλιο και την χάιδευα και της έλεγα ότι θα ζήσει γιατί έχει τόσες ψυχές μέσα της της έβαλα με το δάκτηλό μου νέρο στο στόμα. Ήταν κάπως μετέωρα όλα τα πρώτα λεπτά αλλά συνήλθε μετά από καμιά ώρα. Ακόμα είναι ζαβλακωμένη βέβαια. Δεν ξέρω αν την έκλεισα εγώ μέσα στο φαγητό ή η Νέδα που τα ταΐζει κι αυτή όποτε της έρθει. Μου είπε ότι το βρήκε ανοιχτό και το έκλεισε και δεν είδε. Αν μπήκε στα δευτερόλεπτα που κάνω να βάλω και στην σκεπή λίγες κροκέτες για την Φροξ την Αθηναΐισσα που δεν κάνει παρέα με κανέναν. Δε ξέρω. Η εικόνα της παγωμένης Λαβ μέσα στην τροφή και η σημαιολογία της και η μεταφορά της με την ανάσταση μετά στον αέρα και τον Ήλιο και το χάδι με έστειλε λέμε σήμερα για πολύ πιο πέρα από το διάστημα και βάλε.