Σήμερα οι σκέψεις μου είναι πολύ γρήγορες, δεν προλαβαίνω να τις δω. Νιώθω μια υπόκωφη ηρεμία, ένα εσωτερικό κύμα γλυκό αλλά αρκετά δυνατό ώστε να μου σφίγγει το στομάχι.  (σημείωση: έφτυσα και μια μέλισσα νεκρή που δεν κατάλαβα πότε μπήκε στον καφέ μου) .  Ο χρόνος μοιάζει να έχει διευρυνθεί και να έχει αναστραφεί κάπως, σαν η ώρα να είναι τα δευτερόλεπτα και όχι τα δευτερόλεπτα να είναι η ώρα όπως το νιώθω συνήθως στην τσίτα μου. Θα μ’ άρεσε να είχα μια σουραάλ διάθεση και να ασχοληθώ να βρω να κόψω ένα ωραίο «λουλούδι» αλλά δεν την έχω. Σκέφτομαι την Παρασκευή. Αλλά η Παρασκευή δεν είναι η Παρασκευή, έχει αποκτήσει κάτι διαστάσεις που φαίνεται να είναι κατάσταση παρά μέρα. Και είναι μια κατάσταση που συναισθηματικά αιμορραγεί κι έχει κάτι από γκουέρνικα σαν εικόνα. Το Σάββατο είναι πιο σπλάτερ. Η Κυριακή λίγο το σώζει γιατί σε έχω απ’ το χέρι και τρέχουμε πάνω στην άμμο.  Κοιμήθηκα χθες και δεν έχω σωματικό πόνο, κάτι είναι κι αυτό. Είμαι σε ένα ενδιάμεσο, στο μεταίχμιο ύπαρξης και μη ύπαρξης. Άρα μπορώ να διαλέξω και διαλέγω φυσικά την ύπαρξη, τί .. χαζή είμαι. Αλλά πώς πάνε μέχρι εκεί; Έχω γεμίσει ερωτήσεις κι ακόμα να λύσω την πρώτη. Θυμάμαι τότε που είχα μια «απόμακρη-άχρωμη» καθηγήτρια, την Γίτσα, που μου έκανε ιδιαίτερα στην άλγεβρα δέσμης. Μου τα εξηγούσε σα να έπαιζε μαγνητοταινία και μου έβαζε απίστευτα πολλές ασκήσεις, πενήντα εκατό σε κάθε μάθημα, να τρελαίνεσαι. Είχε κάτι τούβλα βοηθητικά βιβλία και μου σημείωνε καμιά εικοσαριά σελίδες ασκήσεων να κάνω. Μου έλεγε με μια φυσικότητα, θα κάνεις από εδώ μέχρι εδώ. Είχα γεμίσει δεκάδες τετράδια μόνο με την αρχή της λύσης τους γιατί μόλις έβλεπα ότι μπορώ να την λύσω στις πρώτες σειρές της επίλυσης όταν έβλεπα ότι πήγαινε καλά και λογικά θα έβγαινε σταματούσα και προχωρούσα στην επόμενη για να προλάβω να τις περάσω όλες να σιγουρευτώ ότι τα ξέρω όλα τα είδη των ασκήσεων που είχα για το μάθημα. Δεν τα κοιτούσε, ξεκίναγε μια επανάληψη και μια σχετική άσκηση και με ρωτούσε έβλεπε ότι απαντάω σωστά και προχωρούσε το μάθημα. Δε λέω ότι έφταιγε, τα είχα παρατημένα όταν με ανέλαβε και  ήταν λογικό να πάει κάπως έτσι. Στις εξετάσεις μέσα μου ήμουν να λιποθυμήσω από την αγωνία και απέξω ίδρωνα και είχα υπερένταση. Η κόλλα μου είχε πάρα πολλές μουντζαλιές και στάμπες από τον ιδρώτα και πάλεψα με πολλά κολλήματα και εγκεφαλικά κενά όταν έγραφα. Πήρα ένα δεκατρία. Τι τα θυμάμαι τώρα.. πώς σχετίζονται όλα με εσένα! και να σε δω. Γράφε μου αγάπη μου    να τα βρούμε όλα.