Νομίζω έχω κάνει φιλότιμες προσπάθιες να αγαπήσω και να σεβαστώ την ζωή και το πέρασμά μου σε αυτόν τον κόσμο με αυτό το κορμί. Τελευταία νιώθω πως πονάω κάπως παραπάνω απ' όσο μπορώ και πρέπει να κάνω κάτι γι' αυτό άμεσα. Δεν θέλω να αυθαιρετίσω άλλο σε κανένα πράγμα και σε καμία σχέση μου. Και δεν ξέρω πόση σχέση έχει αυτό μαζί μου. Θέλω μια μέρα που θα είμαι γεμάτη από θάλασσα, ορίζοντα κι ουρανό να παίξω το κλαρίνο μου τα δικά μου λυπητερά πειραματικά τζαζ κομμάτια στην Πατησίων. Αλλά δεν ξέρω πότε θα είμαι σε θέση. Νιώθω κάπως σα να αποκαθηλώθηκα. Και σα να θάφτηκα κάτω από μια νεονομικοηθική χιονοστηβάδα του κακού καθωσπρεπισμού. Δεν έπρεπε να βγω στο βουνό εκείνο το πρωί. Όμως ζω ακόμα και σκέφτομαι την αγάπη μου .. Συνέβει και πονάω κάπως παραπάνω για να μπορέσω να σκεφτώ πως να κινηθώ. Πρέπει να το φροντίσω. Θα περάσει. Να μου προσέχεις