Όχι άλλη έρημος

 

Φτάνουμε στην θάλασσα κι αρχίζω το κύρηγμα. Παιδιά σήμερα έχει κύμα και ανθρώπους, να προσέχετε να μη σας ακουμπίσει κανείς εκτώς από τα παιδιά που είναι πολύ φίλοι σας και δεν δεχόμαστε τίποτα από ξένους. Δεν μιλάμε σε αγνώστους. Και μου λέει ο Ηρακλής ούτε τι ώρα είναι να μη ρωτήσουμε... 

Κουνιέται το δόντι της Νέδας και γκρινιάζει με όλα. Πρέπει να μάθεις να πονάς της λέω και με λέει ανόητη με όλο της το μίσος και γελώ...

Εσένα σε καταλαβαίνω νιώθω. Αλλά τι άλλο να κάνω. Πήδηξα τόσες φορές απέναντι και πηδάμε συγχρώνος κι έχουμε συνέχεια το κενό. Γιατί δεν θες να πέσουμε μαζί; Δε με θες τόσο; Εγώ τόσο σε θέλω και πιστεύω πως θα πετάξουμε. Δε με πιστεύεις;