Αδιαθέτησα κι έχω τα νεύρα μου. Είμαι στην θάλασσα, κάνω παρατήριση και πίνω καφέ. Εχθές στην σκάλα λακωνίας που έτρωγα σουβλάκια είδα έναν απίστευτο κόλο. Ήτανε ολοστρόγγυλος και έκανε ένα κενό στην μέση σαν κάτι αόρατο και πολύ μεγάλο να του είχε μόνιμα μπει. Καμιά φορά, πολύ σπάνια βέβαια, βλέπω και κανα ωραίο ποίημα, καμιά ωραία φωνή, κανα χέρι με φλέβες, κανένα ωραίο βυζί, καναν αστράγαλο, καμιά κλείδα. Μάτια άλλα όχι δεν έχω δει. Μου την δίνει που δεν δύναται κάτι άλλο να με συναρπάσει από τα βάθη κι ολοσχερώς. Μου την δίνει και που ακόμα ψάχνω εσένα -φίλοι φίλοι που τρώγαν το σταφίλι-. Και μου την δίνει και τώρα που σου μιλάω ενώ σε είδα ότι ήσουν εκεί, είδα και κάποιον άλλο εκεί μαζί σου κι αν μ' ακούς κι αν μ' άκουγες κι άφησες κι αφήνεις όλες μου τις υπερβατικές υπεράνθρωπες προσπάθιες να πάνε στο ντούκου και στο χάιδεμα του εγωισμού σου και την ψυχρή του ικανοποίηση πρέπει να σε "σκοτώσω". Να ξανάρθω πάντως εκεί δεν γίνεται.