ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΜΕΣΗΜΕΡΟΥ
Έχω παλμό που ανεβαίνει συνεχώς
σα να πηδώ ένα διάκενο
είν' το μυαλό μου ένα φωτάκι
από σωσίβιο
στο ομηρικό το ακρογιάλι ξεβρασμένο
Όπως σε ψάχνω με τα δάκτυλα στα χείλη μου
Χείλη που ονειρεύονται πως σέρνονται
σε ταλαιπωρημένο δέρμα
Αχ
Όταν σε δω θα έχω πάνω μου μαστίγιο
Την καπαρτίνα θα φορώ και
το άρωμα του Ζίσκιν
Να σε κοιτώ με βλέμμα
Α!γγελικό από του Τζάρμους
τον Παράδεισο ..
Κι όπως τον σάκο που με
γέννησε θα βγω και θα
σε σκί-
σω.
με τρυφερότητα
ΑLiTZiM ΜiSENiAZi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή