Ταξίδι στο φως

 

Επανέρχομαι πάλι, από μεγάλη ανάγκη, στη φυσική φράση: Το φως διαχωρίζει τα πράγματα ενώ το σκοτάδι τα ενώνει. Χωρίς να χαρακτηρίσω καλό ή κακό το φαιό ή τη νύχτα. Το καθένα μπορεί να έχει την καλή και την κακή του πλευρά και ακόμα και οι πλευρές να ενώνονται -πχ. από το μέρος της όρασης- σε γκρι ή να διαχωρίζονται σε μαυρόασπρες επ άπειρον. Οι συνήθειες συνεχίζουν να ασκούν την δυναμική τους και οι αλλαγές την αναπότρεπτη γοητεία τους. Οι βασισμένες σκέψεις να χαίρουν τον σεβασμό της διάνοιας. Οι ορέξεις με τις φαντασίες τους να προσανατολίζουν και να κινούν την ψυχή και το σώμα προς τον στόχο της ευτυχίας του. Θεωρητικά ο νους είναι ελεύθερος. Αυτά που επεξεργάζεται είναι αυτά που θέλει. Είναι αυτά που έχει επιλέξει να είναι ο εσωτερικός του κόσμος, η δική του ερμηνεία και οπτική για το συνολικό ή το ειδικό. Είναι η μορφή του ο τύπος του που εφαρμόζεται πάνω στο γίνεσθε. Το ελεύθερο «είναι» του όντος. Σε αυτό το πεδίο σχηματίζεται και η ηθική. Έχει πηγή αισθητική την οποία αποκρυσταλλώνει η έκφραση δια μέσου της πράξης. Ο ορισμός του κάλλους είναι ξεκάθαρος. Ωστόσο ο έρωτας μπορεί να τον ρευστοποιεί και να του δίνει όλα τα συναισθηματικά σχήματα, θετικά και αρνητικά, σκοτεινά και φωτεινά, -πχ. οπτικά πολύχρωμα, ασπρόμαυρα, γκρι- . Διαγράφοντας τους κύκλους της ύπαρξης στην καθημερινότητα των ερεθισμάτων. Μπορεί η ψυχιατρική να έχει άλλη γνώμη αλλά η κλασική φιλοσοφία καταρρίπτει την σχέση του ασυνείδητου με την ψυχή. Υποστηρίζει πως δεν μπορεί να σταθεί μόνη της, ασύνδετη, ασυνείδητη. Υποστηρίζει ότι είναι μίξη. Έστω ως αυθύπαρκτο γέννημα αισθητών, στο νου, τη φαντασία, τη δόξα. Θα μπορούσαμε πιο εύπεπτα να το δούμε ως ένα όργανο μεταβολισμού του «γίγνεσθαι» και του «είναι». Θα μπορούσαμε ακόμα και να παραδειγματιστούμε από τις πραγματείες της ιατρικής της παθολογίας μεταφορικά πάνω σε αυτό. Να κάνουμε τη «διατροφή» και τα «λουτρά» μας αν οι αναλύσεις δείχνουν ότι χρειάζεται κάτι τέτοιο. Αν κι εφόσον προτείνεται η αλλαγή τρόπων και τόπων. Εδώ ας  επανέρθουμε πάλι στη φυσική φράση: Το φως διαχωρίζει τα πράγματα ενώ το σκοτάδι τα ενώνει. Ας ορίσουμε από τα παραπάνω πως η μίξη, η ψυχή δηλαδή, είναι το σκοτάδι και οι διαχωρισμένες αισθήσεις είναι το φως. Ας κάνουμε, ερευνώντας και καταγράφοντας επιστημονικά, μια άσκηση τώρα στη φαντασία μας. Διαλέγοντας ένα τρόπο, που βρίσκει εφαρμογή,  μπορούμε να κλείσουμε τις αισθήσεις μας και να τις ανοίξουμε μια μια με τη σοφή σειρά πετυχαίνοντας βέβαια να τις κρατήσουμε διαχωρισμένες. Κάθε μια που ανοίγουμε με την φαντασία μας προσπαθούμε να της δώσουμε το ερέθισμα που της δίνει το αίσθημα της αυθύπαρκτης ευτυχίας της. Ερευνούμε και καταγράφουμε όσες περισσότερες  αισθητικές λεπτομέρειες κατάφερε η παρατήρηση μας ξεχωριστά από κάθε μια φανταστική αίσθηση. Το εφαρμόζουμε πολλές φορές διαχωρίζοντας τα πεδία της ζωής μας, «τις ατμόσφαιρες, τα σκηνικά» που τα ορίζουν.  Το αποτέλεσμα μπορεί να μας δώσει την παρομοίωση του χάρτη και των συντεταγμένων μας. Το «ταξίδι στο φως». Όπως και ονομάζω αυτή την άσκηση .  Κλείνοντας θέλω να πω ότι όλοι λίγο πολύ ασκούμαστε σε αυτό. Οι περισσότεροι χωρίς να γνωρίζουμε πάντα τι κάνουμε. Χωρίς να καταγράφουμε, να μελετάμε, να ορίζουμε και να συμπεραίνουμε το κάτι το οποίο είναι και ο προορισμός από το «ταξίδι στο φως». Γι’ αυτό θέλησα να μοιραστώ τις ιδέες και τις επιστημονικές γνώσεις που έχω συλλέξει. Τέλος πιστεύω πως αν διατεθεί μια ποικιλία από παραδείγματα ασκήσεων, ανθρώπων που θα δέχονταν να βοηθούσαν την έρευνα, τότε επιφυλάσσομαι για μια παρουσίαση σε εκτεταμένο δοκίμιο.