Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τρέφουν ακόμα «καλά» αισθήματα, είναι αυτοί που ζουν με τη φύση. Τους συναντάς σε καλύβια και αγροτόσπιτα, σχεδόν ερημίτες. Θα σου πουν τα νέα από τη συκιά, την καρυδιά, από τον αέρα που έσπειρε τα βότανα φέτος. Θα σου πουν για τους χαρακτήρες των ζώων. Για τα αστέρια. Ότι είναι θα στο πουν στα ίσια, ντόμπρα και σταράτα. Άλλωστε είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι άνθρωποι στους οποίους μιλούν. Γιατί έχουν επιβιώσει «γυμνοί» στην άγρια φύση και ξέρουν τι σημαίνει ζωή. Στη «γυμνή» της αλήθεια.
Οι άνθρωποι στην κοινωνία είναι πολύ μπερδεμένοι. Για να ξεμπερδευτούν καλούνται να επιλέξουν ποιος εαυτός τους ταιριάζει καλύτερα στο μπερδεμένο γύρω τους ανθρώπινο περιβάλλον. Είναι δεμένοι μεταξύ τους με δεσμούς ανάγκης. Έχουν ανάγκη καθημερινή , πχ, από τον μανάβη μέχρι τον βιομήχανο, κι αυτοί είναι άνθρωποι, δεν είναι η συκιά ή η καρυδιά, είναι άνθρωποι τους οποίους τους αντιμετωπίζουν φιλικά ενώ τους συχνοτίζονται από ανάγκη που κατά κανόνα τους κάνει να αισθάνονται άγχος και ανασφάλεια. Εκεί ξεκινά το μπέρδεμα, το πώς ξεκινά από μέσα το βλέμμα τους και πως πρέπει να καταλήξει όταν φτάσει στην επιφάνεια για να είναι αρεστό, να περάσει όσο γίνεται πιο ουδέτερο. Αυτό επαναλαμβάνεται τόσες φορές την ημέρα, με τόσους ανθρώπους που καλούνται να συναλλαχτούν και να προσπεράσουν, που η αυθεντικότητα της έκφρασης σβήνει τελείως από τη μνήμη της συμπεριφοράς τους, από πάρα πολύ νωρίς.
Σε κάποιους ,που η συναισθηματική τους νοημοσύνη είναι δυνατή, αναπτύσσεται η αντίδραση. Η κοινωνία όμως έχει στήσει παντού χοάνες γι’ αυτούς και τους εγκλωβίζει στο περιθώριο της. Τελευταία το ονομάζει κινηματικό χώρο. Εκεί το μίσος και ο θυμός κυριαρχούν. Δηλαδή συνεχίζουν να πηγαίνουν στον μανάβη και τον βιομήχανο με το ίδιο προσωπείο ανάγκης και μετά πάνε στον κινηματικό χώρο για να βρίσουν τον μανάβη και τον βιομήχανο. Αυτοί είναι και οι πιο μπερδεμένοι από όλους. Αν σταματήσουν λίγο καιρό να πηγαίνουν στον μανάβη και τον βιομήχανο θα καταλάβουν τι λέω.
Σε λίγα χρόνια οι φτωχοί άνθρωποι δε θα χρειάζονται πια. Οι μηχανές δεν έχουν αυτό το ενοχλητικό συναισθηματικό μπέρδεμα μέσα τους και οι πλούσιοι θα αντικαταστήσουν με μεγάλη χαρά τους εργάτες με αυτές. Βέβαια υπάρχουν δυο ειδών πλούσιοι, αυτοί που έχουν λεφτά κι αυτοί που έχουν χρόνο.
Οι άνθρωποι άρχισαν να ψυλλιάζονται την αλλαγή . Ο φόβος από την άγνωστη απειλή έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα. Φαντάζομαι κάπως καλύτερα ήταν την εποχή των σπηλαίων που ο εχθρός ήταν στη φύση. Έχω ζήσει κάποια πράγματα που με κάνουν να το πιστεύω αυτό, όχι ότι μπορούμε να γυρίσουμε εκεί πίσω, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερα για όσους έτρεφαν καλά αισθήματα τουλάχιστον.
Κάποια φορά που μάζευα σκουπίδια από το χωράφι έτυχε και σηκώνοντας με γυμνό χέρι μια πλαστική σακούλα ήταν από κάτω κουλουριασμένη μια οχιά. Βρεθήκαμε σε απόσταση μόλις λίγα εκατοστά και κοιταχτήκαμε στα μάτια, της είπα δε σε πειράζω μη με πειράξεις και με θαυμαστή συνεννόηση κάναμε πολύ σιγά ταυτόχρονα ένα δυο μέτρα προς τα πίσω και χωρίσαμε. Έχω ακούσει από ανθρώπους πολύ κοντινούς μου πως συνάντησαν δεντρογαλιές πάνω από εφτά μέτρα, που το κεφάλι τους ήταν ίσο με του ανθρώπου και με το ανάλογο βλέμμα και τις κινήσεις δε χρειάστηκε τίποτε άλλο για να τις αντιμετωπίσουν. Εγώ έχω δει τέτοιο θηρίο γύρω στα τέσσερα μέτρα μάκρος και το κοίταξα με τόσο θαυμασμό που μου χάρισε αρκετή ώρα την παρέα του κάνοντας τα ακροβατικά του πάνω στα δέντρα και δείχνοντάς μου πως δε το ενοχλούσε καθόλου η παρουσία μου.
Το πιο συγκλονιστικό θέαμα που έχω ποτέ δει είναι το ζευγάρωμα δύο νεαρών φιδιών περίπου στο ένα μέτρο μήκος που ήταν σα να πετούσαν, είχαν σηκωθεί όρθια, κάθετα στο έδαφος τυλιγμένα το ένα με το άλλο σε μια κίνηση που δεν έχω δει ποτέ μου και πουθενά πιο αισθησιακή. Αυτό το παρακολούθησα σε απόσταση περίπου δέκα μέτρων με κομμένη κυριολεκτικά την ανάσα. Ωραίο είναι και το βούτηγμα του γερακιού όταν τα πιάνει. Ένα τόσο μεγάλο πουλί να κατεβαίνει από τόσο ψηλά και να αγγίζει το έδαφος με τόση ακρίβεια, είναι δέος.
Το ότι μπορεί να ζήσουμε και μόνο με τα ελεύθερα αγαθά είναι γεγονός. Εγώ το έχω κάνει και ήταν τα πιο ευτυχισμένα μου χρόνια. Και τώρα το κρατάω σαν βάση. Τα ελεύθερα αγαθά απειλούνται από την απληστία κάποιον και την μανία για έλεγχο. Η κατάσταση δυσκολεύει. Τα ελεύθερα αγαθά δεν τα κοίταζε σχεδόν κανείς όλα αυτά τα χρόνια. Πολύ λίγοι πήγαιναν να μαζέψουν νερό από την πηγή ή να τριγυρνάν ως τροφοσυλλέκτες. Λίγοι καταλαβαίνουν τώρα στο πετσί τους τι σημαίνει να στερεύει η πηγή από φράγματα και γεωτρήσεις. Και λίγοι καταλαβαίνουν στο πετσί τους ότι ένας πυλώνας, μια ανεμογεννήτρια, μια κεραία τους εμποδίζει, τους αποτρέπει, να μαζέψουν την τροφή τους από εκεί. Όλοι οι άλλοι, αυτοί του κινηματικού χώρου, που φωνάζουν, και βρίζουν με γλώσσα χειρότερη από αυτή της τηλεόρασης, είναι «βαλτοί» και δε το ξέρουν. Τους γνωρίζω από πολύ μέσα και τα λέω αυτά. Είναι οι πιο καταστροφικά μπερδεμένοι. Μια σκέτη απογοήτευση.
Εγώ θέλω να μιλάω με ανθρώπους, όσο κι αν απογοητεύομαι. Όσο το προσπαθώ τόσο με αποδιώχνουν και γυρίζω στο χαρτί μου. Οι άνθρωποι δε θέλουν να μιλάνε με Μ κεφαλαίο, δε δέχονται να προβληματιστούν για τα βασικά. Θέλουν να κοιτάνε μια επιφάνεια, άντε το πολύ να φτάνουν μέχρι το κρέας. Μέχρι το κόκαλο ποιος φτάνει; Ακόμα κι αυτοί που ωρύονται για το βάθος τους, λίγο αν τους τραβήξεις την κουρτίνα γυρίζουν το βλέμμα αλλού. Λίγοι βλέπουν την ομορφιά αυτής της διαδικασίας. Λίγοι αγαπάν αυτά κι αυτούς που τους αποκαλύπτουν το μέσα τους, τον κορμό και τη ρίζα. Πώς με υπομονή κλαδεύεις έναν θάμνο και τον κάνεις δέντρο να περνάει από μέσα ο αέρας και ο ήλιος να σου δώσει τους καλύτερους καρπούς. Πώς με υπομονή γίνεται ένα ζημιάρικο κουτάβι ο καλύτερός σου φίλος, αυτός που σε προφυλάσσει και σου δείχνει τους «κακούς» ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή