Fenestra locutaria περί αοράτων

 "Τον ήχο τον παράγουν πάντα οι παλμικές κινήσεις των σωμάτων που διαθέτουν έστω και ελάχιστη ελαστικότητα."

Με ένα μποέμ μυστήριο
έκοψε εισιτήριο
μανταρισμένη τρύπα
λάμπα για παρατηρητήριο

δυναμητάκια σβήνουν νεροπίστολα
βλέμματα ασύστολα
ρουφάνε την κοιλιά τους
κι είν΄το περπάτημα τους
εσταυρωμένοι στο βυθό

τι να πεις...

παιχνίδι στημένο
με διαιτητή στριμμένο
για τα τουβλάκια του
για την εργατηκήν περιβολή

to be and the sympathy
  fresca loca fenestra locutaria
τα νιάτα τα μπερμπάντικα

με πενηντάρι προσπέρασα τα καλύτερα εργαλία
 τα δάκτυλα της πουτάνας αγάπη μου
μοιάζαν τόσο με τα δικά σου...

βάλσου κι όρμα
στη μύτη πλάγιασε το καΐκι
ανασηκώνει το φρύδι
thunder κατσίκι

Δολοφόνε,
θα σε κόψει φέτες ο τροχός,
αναβοσβήνει



(fotoart/ destroy Athens)

Εφτά φορές

"
Εφτά φορές έχω περιφρονίσει την ψυχή μου:
Την πρώτη, όταν την είδα ν' αδρανεί εκεί που θα μπορούσε να κερδίσει ύψος.
Τη δεύτερη, όταν την είδα να κουτσαίνει μπροστά στους σακατεμένους.
Την τρίτη, όταν είχε να επιλέξει ανάμεσα στο εύκολο και στο δύσκολο, και επέλεξε το εύκολο.
Την τέταρτη, όταν διέπραξε ένα λάθος και παρηγορήθηκε επειδή κι οι άλλοι κάνουν λάθη.
Την πέμπτη, όταν υπέμενε λόγο αδυναμίας, και απέδωσε την υπομονή της στη δύναμη.
Την έκτη, όταν περιφρόνησε την ασχήμια ενός προσώπου, αγνωόντας ότι ήταν μια από της δικές της μάσκες
και την έβδομη, όταν έψαλε έναν ύμνο λατρείας, και το θεώρησε αυτό υπεροχή.
"

Καλίλ Γκιμπράν

(fotoart Κωστής Τζαϊλάκης)

"μερικές γυναίκες"

"Να χρησιμοποιείτε μόνο λέξεις κλειδιά που ανοίγουν ερμάρια ντουλάπια συρτάρια σεντούκια κουτιά γραφεία κονσόλες βιβλιοθήκες ψυχές προοπτικές που ανοίγουν ανοίγματα στους τοίχους που ανοίγουν διάπλατα πόρτες παράθυρα που ανοίγουν κλειστά μυαλά και γραμματοκιβώτια που ανοίγουν διαθήκες υποθέσεις μητρώα χρηματοκιβώτια (με οξυγόνο) και κρεβατοκάμαρες όπου κοιμάται κάποια ύπαρξη περιπόθητη με αντικλείδια! Έτσι, δεν θα αργήσει να έλθει μία εποχή, κατά την οποία ο κάθε Αχιλλέας, ο κάθε Ιάσων θα είναι δέσμιοι, ενώ θα είναι ελεύθεροι στους πέντε δρόμους οι τέσσερις άνεμοι στις διαταγές του πρώτου τυχόντος Οδυσσέα. Οι δρόμοι αυτοί είναι λευκοί, τ’ άνθη μιλούν και από τα πέταλά αναδύονται μικρούτσικες παιδίσκες. Επειδή, βέβαια, ο περίπλους γύρω από ένα σώμα λείο γυμνό τελειώνει εκεί που ξαναρχίζει το άλλο… ψαύοντας δάχτυλο το δάχτυλο εωσότου ο κόλπος όλος ερευνηθεί και ανοίξει το αίνιγμα που σφιγμένο κρατούν οι ωραίοι μηροί! Έτσι, η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος!  "

του Νάνου Βαλαωρίτη

(fotoart Floros)

Μπουλντόζα στο σωρό

 

Επιπέδου άνθρωπος, ξέρεις, σ'αυτό το αίσχατο επίπεδο, όπου καλήσε να τα βάλεις με το φρικτότερο τέρας. Ηλεκτρονικό παιχνίδι ένα πράγμα. Αλήτης περιοπής να λέει την τελευταία πρώτη, "θέλω να μιλάμε μόνο για γαμίσια", εδώ η ζωή τελιώνει, καντίλια, αγνώστου προελεύσεως μπικικίνια και τα τοιαύτα.." γι' αυτό σ'αγαπώ δικέ μου, για τη ζεμπεκιά και το ντόπιο ταμπάκο". Να μιλάμε την ίδια γλώσσα, να γλύφουμε τα ίδια δόντια -της κομμώτριας με το κόκκινο μαλλί- λίγη περιπέτεια για να μη πλήτουμε σ' αυτή την πόλη, να το ξεζουμίσουμε το τεκνό. Δεν είπα να το ξεφτιλίσουμε, να το εκφυλίσουμε, πρώτη δευτέρα ..πέμπτη, έκτη, όπισθεν μέχρι να ακουστεί το μπαμ, να καεί η μηχανή και να ξενερώσεις να πείς έλα μωρέ με τη κομμώτρια με το κόκκινο μαλλί που σου γυάλισε όπως μπάνιζε το τσόκαρο να περνά στο δρόμο και ότι θες, εναλλάκτική είναι και μαλακίες να είναι, επειδή δηλαδή αντί να συχνάζει σ'αυτά τα ψευτομπαρόκ νεολαιίστικα συχνάζει στο καφενείο για ούζα. άσταδιάλα, ίσα που βλέπουμε τον εαυτό μας στην κρούστα του πηγαδιού, στο μέταλλο και τη τζαμαρία. "ξέρεις εσύ, γι' αυτό σ'αγαπώ δικέ μου". Λίγο για τη διαστροφή, γιατί όταν σου μιλάω σοβαρά, ή γράφω, παίρνεις αυτό το μπλανζέ, το απλανές λες και τα απευθύνω εκεί που ξέρεις. Αλλά που να πλανηθείς, γίνεται; Εδώ, να τρίβουμε τα γριτσινάδια των δακτήλων για μουσική, στο πάλκο χαρτοπετσέτες με σημειώσεις. Μπουλτνόζες στο σωρό. Θα την εκφυλίσω αυτή τη γκόμενα, τη κομμωτριούλα, το πιτσιρικάκι, το έχω, ανοιχτό πουκάμισο, μαύρο σουτιέν, χαμηλοκάβαλο παντελόνι φάνκι... Εκεί μέσα να μπω να την κάνω να σπαρταράει, να χύσει δέκα φορές, να έχουμε ζήλιες και σκηνικά στη πλατεία. Να μη πλήτω "δικέ μου", με την φυσιολογική ζωή. Λίγο ενδιαφέρον, για λίγο, στης κομμώτριας το λίγο να τρίψω το ποδήλατο απο τις σκουριές. Ξέρεις, διαλυμένη οικογένεια, μάνα μητρομανής, ενδιαφέρον τυπάκι. ..κι όταν αρχίζουν να βγαίνουν οι ρίζες βλέπουμε σε ποιό ρημάδι είναι να περάσουμε νύχτα. αφού ρε δε τα γουστάρω τα αποστειρωμένα, τα ατσαλάκωτα, σα ψοφίμια είναι, κούκλες. Φυσιολογική ζωή, κι έτσι, φυσιολογική ζωή περιμένοντας το σεισμό.

(foto by net)

"και δε σκεφτήκανε οι θεοί να χτίσουνε μια σκάλα"

Είμαι εδώ μαζί σου και θέλω να πάρω αγκαλιά αυτόν το σκύλο που φεύγει με τον άλλο σκύλο
Σε κοιτώ, άνθρωπος με χείλη και βλέμμα ανθρώπινο που κοιτά στο αλλού
Έρχεται ο σκύλος ψάχνοντας το ξεροκόμματο κι εγώ δε ξέρω, έχω το βλέμμα το ανθρώπινο που μόλις πιάνω το στυλό απομακρύνονται όλα ναρκωμένα

Σιδήρου κόκκινο
της Δήμητρας το είναι μου σοδειά
φωτιά γεννιέμαι
δαμάζομαι στο σχήμα

Χύθηκε το κρασί στο γυαλί σου ουρανέ
στης ζωής το πόρισμα
πορεία πόσιμη τα τέσσερα μισά..


Βλέμμα ανθρώπινο, χείλη ανθρώπινα
μορφασμός ερωτικού πόνου
και τουαλέτα ζώου

Σιαγόνων κάθειρξη σε ισόβια τελετή
Ξένοι λοιπόν,
άγνωστοι εραστές φωτογραφίας
Έλα
Ήρθες
τι να σε κάνω;

Δε μπορώ να καταλάβω τι βλέπεις!
Εσύ τι βλέπεις;

Πάρε μου το χαρτί να χαθούμε...
Πάρε το χαρτί και το στιλό απο δώ να χαθούμε..


Να ζήσουμε τη μικρή πραγματικότητα του ορίζοντα
τα σύνορα της σάρκας σπάζοντας
ξεριζώνοντας άπειρο από ένα τετραγωνικό χώρο
με την ευρύτητα της φοράς
Απαστρέπτον μένος των αναπνοών

Αδάμαντα λαγώνια λάλοντα
λόγια απο παράδοξο ξόδεμα
Άδη αφή
εδάφη
ραγισμένα σκαλοπάτια
.... επ' άπειρον
επι πάπυρον...

Καβάφη, Καρυωτάκη, Σεφέρη
Κάθαρση εις μνήμην μάτην
σ' ασύδοτη σύνδεση υπαρχόντων
αρκούμενα εις άρκτου ρέμβη
φτου σκουλικομερμιγκότρυπα
κι ερήμην ρίμες

(fotoart V.Kelaidis)